Ik stond wel even verbaasd te kijken toen mensen mij na twee dagen New York al om de weg vroegen. Hoewel ik hier alleen nog maar de grote dingen ken (zoals Times Square en Penn Station) voelt het toch best leuk om nu al te worden gezien als New Yorker en niet langer als toerist. Misschien is het omdat ik inmiddels zonder kaart de metro en de stad al enigszins begin te snappen. Gelukkig ben ik pas één keer vergeten ergens over te stappen, helaas zat ik toen wel meteen diep in Harlem, oeps. Ik moet zeggen dat ik me hier ook al erg thuis voel. Toen ik me realiseerde dat ik me begon te ergeren aan de slenterende toeristen terwijl ik haast had, wist ik het zeker: ik begin in te burgeren.

Dit was 10 dagen geleden wel anders. Toen kwam ik na een lange vlucht aan op JFK, één van de vliegvelden hier. Een shuttlebusje bracht me naar een station in Manhattan en vanaf daar kon ik een taxi nemen naar het International House waar ik een kamer heb gehuurd. Daar sta je dan met een koffer van 23.00 kilo (netjes hè!), je laptoptas en een enorme rugzak je af te vragen hoe je ook alweer een taxi aanhoudt: 'alleen duim omhoog of toch wijsvinger? Of moet ik mijn hele hand opsteken?'

Toch maar mijn hele hand omhoog. Gelukkig werd ik na 10 seconden al opgepikt door een aardige Indiër en stond ik een dikke 5 minuten later in het International House, mijn thuis voor de komende vier maanden. In dit huis wonen mensen van allerlei nationaliteiten. Eén van de voorwaarden om hier te wonen is dat je verbonden moet zijn aan een universiteit. De mensen hier (zo'n 700) studeren dan ook of lopen net als ik stage. Na veel papierwerk kreeg ik mijn pasje en kon ik naar mijn kamer. Bij het reserveren van mijn kamer kon ik kiezen of ik een kamer met uitzicht wilde. Hoewel ik daarvoor 20 dollar extra per maand betaal, ben ik heel blij dat ik hier voor gekozen heb! Mensen die een kamer zonder uitzicht hebben kijken namelijk tegen een blinde muur of het dak aan terwijl ik hier over de Hudson kan kijken (zie foto's). Mijn kamer is ongeveer 9m2, misschien niet heel groot, maar wel prima. Enige nadeeltje is dat ik hier ongeveer 100 dollar per m2 betaal per maand. Het is dus enigszins aan de dure kant. Het huis is daarentegen wel heel luxe: er is een gym, basketbalveld, dakterras, lounge, studiekamers, grote eetzaal (waar je tegen betaling kunt eten) en zelfs een heuse pub!

Ik vond het hier de eerste dagen wel lastig qua heimwee. Je bent toch in je eentje aan de andere kant van de wereld in een enorme stad. Dit betekent dus in je eentje eten in de grote zaal waar iedereen met elkaar zit te praten. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat mensen gewoon bij je gaan zitten en tegen je aan gaan kletsen. Zo kende ik al snel een flink aantal mensen (de eerste avond was er meteen een kleine borrel) en via via leer je zo nog meer mensen kennen. In minder dan 2 weken heb ik hier nu al aardig wat vrienden die werkelijk waar OVERAL vandaan komen, van Israel tot Mexico en van Nicaragua tot Duitsland en Italië.

Twee dagen na aankomst was het natuurlijk tijd voor Bruce! Donderdagochtend zat ik nog met een halve jetlag al vroeg in de bus richting Philadelphia waar ik met Ingrid (vriendin die bij NOS in Washington stage loopt) naar het concert zou gaan. Het was super leuk om Ingrid na 3 maanden weer te zien en we hebben 2 heel leuke dagen gehad! We zijn snel een paar toeristische dingen afgelopen in Philadelphia en zijn toen naar het stadion gegaan. Helaas was de loterij ons dit keer niet gunstig gezind en kwamen niet in de pit maar er net achter. Hoewel iets verder weg (dan ik gewend was ;)) waren dit ook prima plekken. Het concert duurde bijna 3 uur lang en het was weer één groot feest. Ingrid was ook helemaal onder de indruk. Het is zo leuk om de reactie van mensen te zien die hun eerste Bruce concert beleven. In het begin is het een beetje onwennig omdat je de teksten niet zo goed kent, maar aan het einde van het concert stond Ingrid als volleerde fan met haar handen in de lucht mee te zingen!

Na een korte nacht zijn we vrijdagochtend doorgereisd naar Washington waar ik even langs het kantoor van de NOS ben geweest. Ze zitten in een gebouw met allerlei andere nieuwsstations en het zag er allemaal super mooi uit. 's Middags ben ik met de bus weer terug gegaan naar New York, helaas kwamen we in de file terecht waardoor ik niet 4 uur over de reis deed maar een dikke 7...

En toen was het alweer weekend. Zaterdagavond was het zogenaamde 'all nations' feest. Doordeweeks hadden mensen mij al verteld dat ik in precies de juiste week was aangekomen, want dit zou het feest van het jaar gaan worden. Nou dat bleek het ook te zijn. Het hele huis was uitgelopen: zo waren er veel muziek optredens, cabaret, eten uit allerlei landen en workshops. Ik heb een heel gezellig avond gehad en lag netjes om 3.30 uur in mijn bed nadat ik nog een ‘all american breakfast' bestaande uit pizza en donuts had gegeten.

Afgelopen maandag heb ik voor het eerst Tom en Remco (de vaste cameraman van Tom) ontmoet en even koffie met ze gedronken. Tom heeft mij daarna het kantoor laten zien. Ik had het al even opgezocht op Googlemaps en kwam toen uit bij een soort pakhuis dat vol zat met graffiti dus ik dacht dat ik iets fout had ingetypt. Maar toen ik maandag met Tom naar het kantoor liep, wandelden we op datzelfde gebouw af. Het doet allemaal heel kunstig aan en Williamsburg (waar ik zit) schijnt ook één van de hippere buurten van Brooklyn te zijn. In het pand zelf zitten allemaal kleine kantoortjes; zo zit Nieuwsuur naast een tattoo artist en een chiropractor. Het kantoortje zelf is heel klein, maar verder prima. Ik ben nu dingetjes voor Tom aan het produceren (dus veel mailen en bellen) en ik mag binnenkort mee op reportage in New York!

Hoewel werk een best eind is met de metro (van deur tot deur is het een uur) blijf ik het fantastisch vinden. Wat een creaties stappen de metro in zeg! Van een Afrikaanse vrouw in traditionele kleding die krasloten zit te krassen of haar leven ervan af hangt tot een man die over zijn hele gezicht een litteken in de vorm van een kruis heeft staan. Ook stappen er veel zwervers de metro in die om geld of eten vragen. Zo had ik tijdens mij eerste metro reis een meneer die verkondigde dat zijn ogen ooit waren uitgestoken, hij daardoor niet meer kon werken en dakloos was geworden. Toen hij dat zei keek ik verschrikt op van mijn krant. Helaas zei hij op hetzelfde moment 'here, let me show it to you' en keek ik recht zijn lege oogkas in. Interessant. Hij vroeg geld maar ook eten dus ik heb hem maar mijn mueslireep gegeven - eentje boordevol suikers en vet, dat zal de zielige man goed doen.

Goed, ik hoop dat jullie aan het einde van deze blog weer een beetje op de hoogte zijn van al mijn belevenissen hier. Zaterdag komt Ingrid mij opzoeken in New York en maandag ga ik met een Amerikaanse vriend alweer naar een Springsteen concert! Verder ben ik gewoon elke dag aan het werk, iets waar ik eigenlijk ook gewoon heel erg van geniet.

Dank nog trouwens voor alle smsjes/telefoontjes/mailtjes/reacties! Dat waardeer ik echt enorm!

P.S. Ik heb inmiddels ook een eigen adres in het International House dus kaartjes etc zijn meer dan welkom!

International House - Liselotte Schüren, 471
155 Claremont Avenue
New York, NY 10027
United States