Thuis in een ander land. Het klinkt misschien raar maar zo voelt het hier. Thuis. Ik voel me thuis tussen de mensen, gebouwen en eigenlijk gewoon in het Amerikaanse leven. Ik heb me de afgelopen maanden even een New Yorkse mogen voelen. Heerlijk. Zo is het heel tof wanneer ik tanden sta te poetsen en onder het raam de dubbeldekkerbussen met toeristen voorbij rijden. Het ultieme gevoel dat ik hier woon.

Ik ga alles dan ook behoorlijk missen. De oude man die altijd in zijn kapotte auto koffie zit te drinken en vriendelijk zwaait. Of de vader die elke ochtend op het metrostation de veters van zijn zoontje nog een keer extra strikt. De gele taxi's. Het mooie weer. De sirenes van politie en brandweer. De praatjes die ik maak met vreemden in de metro. Stage. De dakterrassen met uitzicht op het Empire State Building. Mijn vrienden. De koffie en lekkere broodjes in Williamsburg. De mensen. Eigenlijk het gehele leven in New York. New York is één van de allermooiste steden om te leven. Ik heb van het Amerikaanse leven en van het leven als een journalist mogen proeven. Beide bevielen uitstekend.

Vanwege visumproblemen heeft het aardig wat moeite gekost om deze stage te beginnen. Maar vanaf het moment dat ik mijn Nederlandse voeten op Amerikaanse bodem zette liep eigenlijk alles op rolletjes. Ik heb een ontzettend leuke stage gehad en een fantastische tijd in een heel erg mooie stad. Ik woonde in een International House vol met studenten die net als ik zoveel mogelijk van de stad wilden ontdekken. Hierdoor heb ik in een korte tijd een groep dierbare vrienden gemaakt. De afgelopen maanden zijn dan ook voorbij gevlogen. Ik heb zo ontzettend veel gedaan en beleefd dat ik volgens mij alweer de helft vergeten ben.

Natuurlijk heb ik - net als in Charleston drie jaar geleden - bakken met geld uitgegeven maar ik heb alles gedaan wat ik wilde doen en zelfs meer dan dat. Ik had nooit durven dromen dat mijn stage zo'n succes zou worden. Voor het eerst heb ik de ‘grotemensen' journalistiek mogen beleven en het was geweldig. Ik heb hard gewerkt maar heel erg veel geleerd. Vanaf het begin van mijn stage heb ik me zo actief mogelijk opgesteld. Ik heb geprobeerd alles te regelen wat mogelijk was maar was daarnaast niet te beroerd om af en toe koffie of lunch te halen wanneer Tom en Remco druk bezig waren. Deze open houding heeft ervoor gezorgd dat ik snel een plekje in het team vond. Voor mijn gevoel draaide ik volwaardig mee en dat werd versterkt toen ik geluidsvrouw was in Philadelphia en quotjes mocht halen bij de zaak omtrent Armstrong. Ik denk dat dit resultaat is van mijn actieve houding en het harde werken. Tom en Remco waren ook zeer tevreden. Hoewel mijn cijfer nog afhangt van twee essays, heb ik van Tom dan ook een 9 gekregen voor mijn stage.

On a side note: De reportage over het schilderwerk in Philadelphia is een paar weken geleden uitgezonden en is hier terug te kijken.

Vrijdagavond stap ik dan toch echt het vliegtuig in en word ik de volgende opgewacht door twee heel leuke mannen: Guido en mijn vader!

De scriptie en mijn stageverslag zijn ingeleverd, ik moet nu nog 1 essay schrijven en dan kan ik officieel mijn Master Journalistiek papiertje op gaan halen. Een rare gewaarwording waar ik nog heel erg aan moet wennen. Ik kan nog niet helemaal geloven dat ik straks de werkvloer op ga. Spannend, maar merk ook dat ik er klaar voor ben. Dit is wat ik wil.

Misschien is mijn titel een beetje overdreven, want ik voel me uiteraard ook heel fijn in mijn comfort zone, maar het heeft zeker een punt. Door uit deze zone te treden heb ik veel ontdekt en beleefd.

In mijn eentje naar de andere kant van de wereld vliegen om daar in een miljoenenstad stage te lopen. Veel mensen zeiden van te voren dat ze het knap vonden dat ik deze stap zette. Ik begreep niet zo goed wat hier knap aan was. Natuurlijk is het niet gemakkelijk en alles is eng in het begin, maar ik wilde dit graag. Knap vind ik een te groot woord. Mijn instelling is als je iets graag wilt - hoe eng ook - moet je het gewoon doen. Achteraf ben ik dan ook ontzettend blij dat ik de stap heb genomen en deze kans met beide handen heb kunnen aangrijpen. Dit is wat mij betreft de beste manier om de wereld en vooral jezelf te ontdekken. Dus, in de woorden van Amerika correspondent Tom Kleijn: 'Just do it'.

Tot in Nederland!