Jeetje wat kan er veel gebeuren in 3 weken. Op 15 april schreef ik mijn laatste blog en er is nu alweer zoveel gebeurd dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen: stage, bezoek van mijn vader, sporten, feestjes of het Bruce concert van eergisteren - zie titel voor een klein tipje v/d sluier. Voor jullie gemak zal ik het toch even chronologisch houden ;).

Een paar weken geleden heb ik met een groep van het International House een honkbalwedstrijd in het Yankee Stadium bezocht. Ik had er nog nooit één gezien wilde wel eens weten waarom deze sport zo populair is in de VS. Na afloop snapte ik nog minder van de populariteit, wat een langzaam spel is honkbal zeg! Het was leuk voor een uurtje maar toen de wedstrijd na 3 uur nog niet was afgelopen had iedereen het wel een beetje gehad. Volgens mij zien Amerikanen honkbal vooral ook als een soort familie uitje waar ze kunnen bijkletsen en (veel) kunnen drinken en eten met de wedstrijd op de achtergrond. Beginners als we waren wisten we ook niet het fijne van de regels (dit krijg je met een mix van Duitsers, Italianen en Mexicanen). Hoewel ik de basis regels wel redelijk weet, had ik bv. werkelijk geen idee wanneer er precies een inning is gegooid. Iedereen zat druk te zoeken op zijn/haar telefoon toen ik bedacht dat we natuurlijk tussen 20.000 experts zaten. Ik ben twee bankjes naar voren gelopen, tussen 2 dikke Amerikanen neergeploft en gevraagd wat een inning nou precies was. Natuurlijk draait de hele rij daarvoor zich ook om, om te kijken welke gek er nou vraagt wat een inning is. De twee mannen beginnen hoogst geamuseerd het spelletje uit te leggen en zeggen dat ik vooral terug moet komen als ik iets niet begrijp. Tja, het was leuk om een keer mee te maken maar toen ik een week later een NBA basketbalwedstrijd bijwoonde snapte ik wel weer waarom mijn voorkeur naar deze sport uitgaat; veel sneller, betere show, meer adrenaline etc.

Naast de sportwedstrijden zou ik, zoals aangekondigd in mijn vorige blog, met Tom, Remco en Ilja (Remco's vriendin) een opname van The Daily Show bijwonen. Hoewel ik kaarten had gereserveerd, overboeken ze elke show en zat de zaal 10 mensen voor ons in de rij vol. Wij mochten dus niet meer naar binnen. Dit krijg ik (geheel terecht, lezen jullie mee Tom en Remco?) nog lang te horen gok ik. Gelukkig komt er 5 juni een herkansing en mogen we dan gegarandeerd naar binnen (goedmakertje van de organisatie).

Vorige week ben ik ook voor het eerst wezen stappen in New York. Hoewel ik al een aantal feestjes heb meegemaakt was het niet in zo'n chique tent als deze keer. Het was een feestje van een Spaanse vriend en vond plaats op het dak van Hotel Empire. We moesten ons melden bij ene Javier (een propper) en die zei tegen de uitsmijter dat wij bij hem hoorden. Dan hoor je zo'n heel grote vent tegen de rest van de rij zeggen: 'move to the left people, let these folks pass by.' Met een grote grijns langs de mensen gelopen en boven werd ook nog eens een tafeltje en gratis drank geregeld, ongelooflijk. Niet te vergelijken met een kroeg/club in Nederland. Alles is ontzettend hip en de meeste vrouwen/mannen lopen daar alleen rond om gezien te worden. Zo was er zelfs een modeshow aan de gang met volledig gebotoxde vrouwen. Dan ben je niet heel veel waard in je H&M jurkje...

Je zou bijna vergeten dat ik ook nog stage loop. Gelukkig doe ik dat nog steeds elke dag met ontzettend veel plezier. Alles gaat heel goed en begin nu ook te merken dat ik er steeds meer in kom. Heb al een aantal dingen kunnen produceren en we gaan binnenkort een item draaien dat ik zelf bedacht heb dus dat is wel heel tof! Daarnaast is het mooie dat het werk niet te voorspellen is. Zo denk je een rustig dagje tegemoet te gaan, sta je een uur later een item te draaien met een moslim comedian, even later oog in oog met Geert Wilders (én Ralph Lauren niet te vergeten) en moet Tom 's middags ook nog live in de uitzending. Die dagen zijn zo fantastisch! Heerlijk dat het zo onvoorspelbaar is. Ik probeer overal bij te zijn en alle informatie die ik tot me krijg als een spons op te zuigen.

Tussen alle hectiek door is vorige week donderdag mijn vader aangekomen in New York! Hij blijft t/m zondag en in de tussentijd heb ik hem zoveel mogelijk van New York laten zien. Zo zijn we naar het 9/11 memorial geweest, over de Brooklyn Bridge gelopen, Verenigde Naties bezocht, met boot de East River afgevaren en vooral gewoon rondgewandeld door Manhattan en Williamsburg, want er is zo ontzettend veel te zien. Het is heel tof om hier met hem te lopen. Hij is ook mee geweest naar stage en heeft het befaamde graffiti pakhuis van binnen gezien. Als toetje pakken we morgen de auto naar het gok walhalla van New Jersey: Atlantic City!

Maar goed, Bruce. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten zouden mijn vader en ik samen naar zijn concert in Newark. Ik had staanplaatsen voor ons gekocht wat betekende dat we een 50-50 kans hadden om in de pit te komen omdat ze hier werken met een loterij. Alle mensen met staanplaatsen krijgen een bandje met een nummer en om 17 uur wordt er één nummer uit een grote bak getrokken. Het getrokken nummer mag als eerste naar binnen en de rest volgt. Een grote gok dus want ik wilde het mijn vader niet aan doen om de show vanaf een grote afstand te zien. We zijn 's middags naar het stadion gereisd en hebben daar onze bandjes opgehaald. Waar ik toen al stuiterde van de adrenaline liep mijn vader gewoon rustig achter me aan alles een beetje te observeren. Om 16.30 uur werd er een rij gevormd en een nummer getrokken (gelukkig begon mijn vader toen ook enigszins te stuiteren van spanning). Tot mijn verbazing werd nr. 260 getrokken en wij hadden 341 en 342. Dat betekende dat er maar 80 mensen voor ons de pit in mochten en wij vrijwel verzekerd waren van goede plekken! Waar onze rij juichte en iedereen elkaar omhelsde stonden mensen een rij terug (nummers onder 260 mochten dus als laatste naar binnen) ons geheel terecht met chagrijnige koppen aan te staren.

Een half uurtje later werden we als makke schapen naar binnen geleid waar we na een tijdje wachten de zaal in mochten. Op zo'n moment moet je in een split second bedenken waar je wilt gaan staan. Wij hebben (traditiegetrouw) gekozen voor de linker uitbouw (het podium heeft 3 kleine uitbouwtjes zodat Bruce dichter bij het publiek kan komen, een soort verlengstukken van het podium). En toen stonden we ineens op de eerste rij! Daar in gesprek geraakt met ene Tom en Ingrid uit Connecticut. Tom ging die avond zijn 263e show beleven; en dan zeggen dat ik gek ben met mijn 13 ;). Helaas stond half dronken Jersey Shore achter ons te klagen dat we te lang waren dus dat was wat minder. Om half 9 gingen de lichten plotseling uit en ontplofte het stadion toen de band en Bruce op kwamen.

Mijn vader heeft drie uur lang met genietende verbazing naar de show gekeken. Hoewel hij eerder met mij naar Springsteen concerten was geweest, was deze wel heel bijzonder omdat we zo dichtbij stonden. Wat een feest. Hoewel ik er amper mee bezig was hoopte ik toch stiekem (ergens heel ver weg in een heel klein hoekje) dat Bruce me nog zou herkennen. Maar goed, dat zou toch nooit gebeuren. Het is 2,5 jaar later, hij heeft duizenden mensen gezien en zou nooit verwachten dat ik in Newark zou rondlopen. Maar toch keek Bruce mij een paar keer aan met een blik van herkenning. Tijdens het nummer 'Talk To Me' kwam hij onze kant opgelopen en bleef me met een schuin oog aankijken. Toen draaide hij zich plotseling om, wees naar me en schreeuwde: 'All the way from Amsterdam?!' Hij stortte zich vervolgens op zijn knieën om mij een knuffel en een zoen te geven. Ik dacht dat ik gek werd (papa overigens ook). Voor mensen die mij niet op mn woord geloven, klik hier voor het bewijs: goed opletten vanaf 2.35 min. Wat een fantastische vent en wat een show. Zoals verwacht staat er nu een constante grijns op mijn gezicht en deze gaat er de komende weken ook niet meer af.

Zo, jullie zijn volgens mij wel weer enigszins op de hoogte van mijn leventje in New York. Zoals gezegd gaan we morgen naar Atlantic City. Zondag vliegt mijn vader terug naar Nederland en ik ga maandag gewoon weer aan het werk. Dan kan ik me gaan verheugen op het volgende bezoek want over twee weken komt Guido me al opzoeken! In de maanden daarop komen er ook nog een paar vrienden langs dus ik kan ongeveer elke 3 weken uitkijken naar het volgende bezoek ;). Ik geniet hier volop!