Ni Hao!

Jaja ik ben mijn eerste woordjes Chinees aan het leren

Ik ben nu officieel met het vak 'editing' gestopt en heb voor 'chinees' gekozen. Hoewel ik in het begin dacht dat het super makkelijk zou zijn gaat het niveau nu echt omhoog en wordt het daarmee ook een stuk moeilijker. Maandag heb ik overigens mijn eerste mondeling dus ben benieuwd (vooral omdat ik nog niets gedaan heb). Het is wel heel leuk en de andere vakken zijn ook echt super interessant dus ik ben blij met mijn vakkenpakket.

Maar goed, mijn laatste berichtje dateert alweer van vorige week vrijdag en er is weer veel gebeurd in een week tijd dus het zal wel een lapje stof gaan worden. Zoals in mijn vorige blog aangekondigd hadden we vorige week zaterdag een beach party met andere internationale studenten op het strand van 'Isle of Palms.' De busrit duurde ongeveer 20 minuten en toen we aankwamen stond Gerhard Mack ons al op te wachten. Na een plekje op het strand te hebben uitgezocht zijn we meteen de zee in gerend. Echt fantastisch! Je hoeft niet zoals in Nederland te wennen aan het koude water maar kunt meteen gaan zwemmen en de golven zijn echt hoog

. We hebben ons daar een aantal uren prima vermaakt. De lunch werd verzorgd en was werkelijk waar fantastisch. De leiding had vijf broden bij de Subway gehaald van elk ongeveer vier meter lang. Om een uurtje of drie was het wel gedaan met de pret en zijn we terug naar huis gereden. Daar kwam ik er tot mijn schrik achter dat ik behoorlijk was verbrand (gelukkig is dat inmiddels omgezet in een bruin kleurtje met hier en daar een beetje vervelde huid). 'S avonds zijn we uiteten geweest met de zelfde groep studenten, lekker bij gekletst met een stel Oostenrijkers.
Het plan was om daarna uit te gaan maar dit werd een flinke domper aangezien Anne en ik nog geen 21 zijn. Uiteindelijk hadden we één kroeg gevonden waar we naar binnen mochten maar de entreeprijs was daar $20 voor de mensen die onder 21 zijn. Dit vonden we echt te belachelijk dus besloten naar huis te gaan. Op dat moment belde de huisgenoot van Jelle en we werden uitgenodigd voor een ander feest. Bier gehaald en toen we richting het feest liepen werd Jelle weer gebeld: politie was gearriveerd of we nog even wilden wachten met komen. We hebben toen besloten om maar helemaal niet meer te gaan en hebben de biertjes (geheel illegaal) bij Anne in het appartement opgedronken.

Zondag was het voor iedereen een beetje stressen omdat we vrijdag en zaterdag geen huiswerk hadden gemaakt. In Nederland zegt dit niet zo heel veel maar hier betekend het dat je dan zondag keihard moet blokken.

Maandag ben ik met Anne, Esther, Jelle en Alexia (huisgenootje van Esther) wezen frisbeeën in een parkje. Alexia vertelde dat ze 's avonds naar een meeting ging van een running club en vroeg me mee. Nu loop ik hier al zo'n 3x per week hard dus het leek me wel leuk om eens te gaan kijken wat die running club precies inhield. De club wordt geleid door vier super enthousiaste meiden die allemaal recreatief (voor zover ik weet) hardlopen. Er worden zes keer per week ‘jog-sessies' georganiseerd en je moet minstens één keer per week daarbij aanwezig zijn. Verder worden er feestjes gehouden en kan ik 5 december meedoen aan een hardloopwedstrijd. Naderhand nog een kilometer of 5 hardgelopen met een groep in een moordend tempo. Gelukkig kwam ik op een gegeven moment in een ritme en ging het best lekker. Ik ben in ieder geval van plan om er bij te gaan en het is ook weer een gelegenheid om meer mensen te leren kennen!

Dinsdagavond hebben Anne en ik een voetbalwedstrijd bezocht in Mt. Pleasant (busrit van ongeveer 20 min). Wat zijn Amerikanen slecht in voetbal zeg, ongelooflijk! Elk team bestaat uit ongeveer 25 man (dus 14, ja 14!! reservespelers) en de spelers nemen zichzelf uiterst serieus (beetje elkaar oppeppen, schreeuwen etc.). Twee minuten voordat de wedstrijd zou gaan beginnen klonk het volgende ineens uit de speaker 'please rise for our national anthem.' Alle Amerikanen draaien zich massaal naar om naar de minieme Amerikaanse vlag die aan de andere kant van het veld stond, deden hun petten af, hand op het hard en zingen maar. Zeer aparte gewaarwording. De wedstrijd die daarna begon bleek een grote ramp. Passes kwamen niet aan, er werd constant naast/over het doel geschoten en de corners waren beschamend slecht. Ik had er bij wijze van spreken tussen kunnen gaan staan en had zo mee kunnen doen. Toen kwam natuurlijk het dilemma: wat doen we? Lopen of wedstrijd uitkijken? Anne en ik hadden het al na vijf minuten gehad en we moesten nog dik twee uur daar doorbrengen voordat de bus terug zou gaan We dachten dat de wandeling rond de 45 minuten zou duren maar dit bleek nog al tegen te vallen. Uiteindelijk hebben we er anderhalf uur over gedaan en hebben ook nog een sightseeing door een achterbuurt gehad, niet echt prettig. Beetje domme beslissing achteraf om te gaan lopen maar we hebben het overleefd.

Woensdag en donderdag voornamelijk geleerd. Donderdag de hele dag aan een opdracht voor het vak ‘opinion writing' gewerkt. We moesten een ‘letter to the editor' schrijven. Ik twijfelde een beetje of ik het wel goed had gedaan en we moesten elk ons stuk presenteren voor de gehele klas dus dat was best eng. Toen ik mijn stuk had voorgedragen was de docent helemaal lyrisch. 'Wauw you know more about the health care system (onderwerp van mijn stuk) than we do!' Ik had welgeteld drie feitjes opgezocht dus snapte niet helemaal waar die blijdschap vandaan kwam maar zulke dingen moet je natuurlijk accepteren

. Toen ik mijn werk had ingeleverd zei de docent verrukt 'and you even used footnotes and a bibliography!' Dit is de normaalste zaak van de wereld in Groningen dus was wel verbaasd dat hij dat zo bijzonder vond. Anyway, ik krijg volgende week mijn cijfer terug dus ben benieuwd!

Vrijdag stond ik nogal ziek op dus dat was wel wat minder. Behoorlijk buikpijn de hele dag gehad dus 's avonds maar vroeg naar bed gegaan.

Gisteren hebben Anne, Jelle, Constantijn en ik een plantage bezocht (en voor degenen die the Notebook hebben gezien, een gedeelte van die film is opgenomen op die plantage! Het speelt zich voor de rest trouwens voor een groot deel in Charleston zelf af). We zijn er vandaag wel achter gekomen dat de Amerikaanse samenleving echt vanuit gaat dat je hier auto rijdt. Na een busrit van een half uur werden we langs de kant van de snelweg gedropt met de boodschap dat we het kruispunt (van jawel de snelweg) moesten oversteken en dat we dan zo bij de plantage zouden uitkomen. Na een paar km zagen we (dachten we) de ingang van de plantage. Nadat we de entreeprijs hadden betaald keek de medewerker ons vragend aan of we geen auto hadden. Na dit te hebben bevestigd zei die dat het dan nog wel 2 km lopen was naar de echte ingang. Gelukkig was de omgeving super mooi dus er was genoeg te zien. We hebben een tour gemaakt over de plantage met een soort van gemotoriseerde huifkar, kregen een tour door het plantagehuis die uit 1930 stamt aangezien de echte vergaan is

en hebben rondgewandeld over het terrein zelf. Al met al een mooi dagje.

Gisteravond was ik uitgenodigd door mijn huisgenootje Katie om met haar en haar familie uiteten te gaan. Echt super lief aanbod en het was ontzettend gezellig. We zijn naar Blossom geweest (één of ander fancy restaurant, echt heerlijk). Ik ben ook meteen uitgenodigd om daar Thanksgiving te vieren! Dat is nog al een big deal in Amerika dus verheug me er nu al op! Vandaag moet ik echt even flink leren en 's avonds hebben we een feestje van Katy (een Duits meisje) die jarig is, genoeg te doen dus.

Goed, zoals ik al had aangekondigd is het een aardige lap stof geworden (zal eens wat vaker gaan posten want dit is echt te lang) dus ik ga er maar eens mee stoppen. Spreek jullie snel!

Kus!