Hoewel het nog niet eens een week geleden is dat ik een verhaal op mijn blog heb gepost, heb ik nu alweer zo veel te vertellen dat ik er niet langer mee kan wachten - 100% Bruce though dus mocht je niet van hem houden dan kan je nu beter stoppen met lezen. Inmiddels is het alweer vrijdag maar kan nog steeds niet geloven wat ik eergisteren heb meegemaakt. Ik dacht toch echt dat mijn 'Bruce-geluk' wel op was voor dit jaar...

Het concert viel dus op een woensdag. Ik heb maandag en dinsdag geprobeerd om zoveel mogelijk in het voren te werken maar dit mislukte enigszins aangezien mijn hoofd alleen maar naar het concert stond. Hoewel ik hem nu al zeven keer gezien heb blijft het elke keer spannend. Dinsdagmiddag zijn Anne en ik de stad in gegaan en hebben stukken karton gescoord waar we onze verzoeknummers op hebben geschreven. Naast het request voor 'the fever' heb ik toch maar voor de zekerheid een 'Dutch Courteney Cox' bord gemaakt (nu wel goed gespeld), je weet maar nooit!

Woensdagochtend auto opgehaald en op gingen we op weg naar Greenville waar Bruce op zou treden! Wat een bak zeg! De reis verliep super soepel, 3,5 uur Bruce in de auto gedraaid en we hebben met behulp van kaarten en een route beschrijving onze bestemming in één keer bereikt. Anne, Esther en ik hadden een spotgoedkoop hotel geboekt voor woensdagnacht. Hoewel het dan ook een mistroostige bedoening was, was de kamer verder prima. Hier hebben we ons even opgefrist en omgekleed alvorens we weer in de auto stapten op weg naar het stadion. Het was een uurtje of drie toen we aankwamen bij het Bi-Lo Center, hier zou Bruce over vijf uur gaan optreden.

Amerika hanteert een ander concertsysteem dan Europa. Ten eerste krijg je geen ticket, maar scannen ze je creditcard en zo kunnen ze zien of je kaartje hebt gekocht (moeten ze in Nederland ook doen, ben je van hele zwarte markt af). Ten tweede werken ze hier met een loterij. Tussen twee en vier uur werden er bandjes uitgereikt met een nummer. Er zijn bijvoorbeeld 400 mensen die op komen dagen tussen die tijden dus 400 bandjes. En dan begint de loterij; er wordt een nummer getrokken (dat was nu 134) en dat betekent dat nummer 134 als eerste naar binnen mag, nummer 135 als tweede enzovoort. Je begrijpt dat nummer 133 zich nogal genaaid voelde. Wij hadden nummers 281, 282 en 283 en hoewel dat betekende dat wij 150 mensen voor ons hadden viel het uiteindelijk reuze mee. Ten derde doen ze hier niet aan rennen. Waar je in Nederland zo hard mogelijk naar het podium rent om vooraan te staan wordt je hier als makke schapen naar binnen geleidt. We hebben nog een dik uur in de rij moeten staan (er kwamen om het kwartier mannetjes langs die controleerden of iedereen nog wel op de goede plek stond) en toen gingen om zes uur de deuren open. Niets rennen, iedereen wacht hier netjes op zijn beurt en dringt niet voor.

Ook in de pit werd er niet gerend, geduwd of wat dan ook. Iedereen zocht gewoon rustig een plekje. Nu maakt Bruce altijd gebruik van drie uitbouwen zodat hij dichter bij het publiek kan komen. (Je moet je voorstellen dat er drie blokken aan de rand van het podium vastzitten die fungeren als een verlengstuk). Bij de middelste stonden al aardig veel mensen dus we besloten naar de zijkant te gaan, bij de uitbouw waar de saxophonist Clarence Clemons zit en kwamen super gemakkelijk op de tweede rij terecht. Lange Nederlanders kunnen overal overheen kijken dus het voelde of ik op de eerste stond. Het zou nog twee uren duren voordat de show begon dus we konden rustig aan doen. Al snel raakte ik in gesprek met Brax uit LA en op een gegeven moment voegden zich meer mensen bij het gesprek waaronder een man die in Nederland had gewoond. 'Ik miss well frikaaandell special hor, oh and stropwaaafels!' Het duurde niet lang of mensen wisten dat we uit Nederland kwamen en zo hebben we wat af zitten praten in die twee uur.

Om kwart over acht gingen dan eindelijk de lichten uit en ik zou mr. Springsteen weer live gaan zien. Eerst kwamen de bandleden het podium op en aan de zijkant van het podium waar wij stonden werd Clarence met een lift het podium opgeholpen (hij wordt echt oud) om begeleid door Bruce een daverend applaus in ontvangst te nemen. Met alle liefde vertel ik elke seconde, elke minuut, elke gitaarsolo, elke uithaal maar dan wordt het voor sommigen misschien saai dus zal het (enigszins) compact houden. Ze begonnen met 'Tenth-Avenue Freeze Out.' Na drie minuten kwam hij al naar onze uitbouw en pakte mijn hand, MIJN HAND! Heerlijk gevoel blijft dat toch, ik weet dat het ontzettend groupie gedrag is (vooral als je bedenkt dat hij mijn opa had kunnen zijn) maar het was geweldig.

Tijdens het volgende lied 'Badlands' liep hij weg van zijn microfoonstandaard en begon naar me te wijzen en te lachen. Ik wist niet wat me overkwam. Mensen om me heen zeiden: 'Wauw he must really like you' en ik kreeg steeds een aai over mijn hoofd van een flink aangeschoten man.

Ik dacht serieus dat hij me herkende van Pinkpop, maar snapte niet dat dat mogelijk was aangezien hij elke week honderden mensen ziet. In ieder geval werden Anne, Esther en ik er steeds tussenuit gepikt en kregen we volop zijn aandacht. Het liedje 'Raise Your Hand' werd op een gegeven moment gespeeld en dit was het teken dat Bruce verzoekjes ging verzamelen. Hoewel die van mij er niet tussenuit werd gepikt kwam hij later weer naar me toe, en begon te wijzen en oogcontact te maken terwijl hij zong 'I want to give you my love, please darling let me try.' Verder is hij het podium afgesprongen, de zaal ingelopen om achter in het publiek ook bordjes te kunnen verzamelen.

Het optreden was zoals gewoonlijk fantastisch, wat een feestje. De band was in vorm en ze hadden er ontzettend veel plezier in. Eén van de hoogtepunten was het lied 'Satisfaction' van de Rolling Stones, vooral omdat de zaal helemaal uit zijn plaat ging. Dat is trouwens ook een verschil met Amerikaans en Europees publiek: Amerikanen zijn wat matter en rustiger terwijl ik me in Nederland helemaal suf spring in de pit. Europees als we zijn deden Anne, Esther en ik dat ook zo trokken we blijkbaar goed de aandacht. Toen was het tijd voor 'Dancing in the Dark.' Ik mijn bord omhoog maar verwachtte niet dat er ook maar iets ging gebeuren, want waarom zou hij mij een tweede keer het podium optrekken? En hoewel ik tijdens het liedje weer een paar blikken kreeg koos hij uiteindelijk voor iemand anders. Prima, ik had al zo veel meer gekregen dan ik had verwacht, mijn avond kon al niet meer kapot nadat hij me had aangekeken en mijn hand had vastgehouden.

De afsluiter van de avond was 'Thunder Road' en opnieuw kwam hij dat bij ons spelen. Hij speelde een mooie solo aan het einde, buigt zich voorover en geeft mij zijn plectrum! Hoeveel geluk kan ik hebben!! Wat een optreden. Na drie uur was het dan toch echt afgelopen met de pret, laatste liedje gespeeld, laatste keer iedereen bedankt, laatste kushandjes toe geblazen gekregen (ik heb het niet gezien maar Esther claimt dat hij het naar ons toe deed

) en ze gingen het podium af. Wauw, wat hadden wij genoten.

Nog even rondgehangen in de zaal totdat we eruit gedirigeerd werden door de beveiliging. We kwamen Brax en zijn vrienden nog tegen, even mee gepraat en toen naar de auto gelopen die heel relaxt honderd meter van het stadion geparkeerd stond. Helaas (dachten we toen) konden we niet meteen de snelweg op maar moesten eerst een paar straten verderop draaien. Na dat te hebben gedaan komen we nog één keer langs het stadion en zagen een aantal mensen staan bij de uitgang. Esther: 'Misschien staan die mensen wel te wachten op Bruce.' We keken elkaar aan, besloten onmiddellijk de auto om te draaien, te parkeren en daarheen te lopen. We hadden drie papiertjes bij ons (routebeschrijving papiertjes), die verdeelt zodat daar misschien een handtekening op zou kunnen worden gezet (je gaat gekke dingen denken op zo'n moment). We zijn de auto uitgestapt en naar de uitgang van het Bi-Lo Center gerend. Daar werd ons verteld dat mensen hadden gehoord dat Bruce al weg was. We wilden eigenlijk ook weg maar zeiden tegen elkaar dat we nog vijf minuutjes zouden wachten, je weet het maar nooit. Ineens begon een groep mensen naar een andere uitgang te rennen dus wij erachter aan en ja hoor daar stond mr. Bruce himself.

Er waren ongeveer vijftien mensen. Twee jongen wilden graag met hem op de foto en vroegen of ik de foto kon maken. Na dat te hebben gedaan - met trillende handen - ben ik op Bruce afgestapt (meteen hand gegeven en kreeg een knuffel terug) en zei 'thank you so much for recognizing me' Daarop keek hij me verward aan dus zei ik 'I danced with you on Pinkpop, do you remember the Dutch Courtney Cox sign?' Bruce: 'Oh that was you! I recognized the sign here but I didn't know you were the same gal.' Ik weet niet of ie me echt herkende of gewoon beleefd deed, maar dat doet er dan niet toe. Op dat moment draait hij zich naar Anne en Esther en vraagt waar zij vandaan komen. Op het antwoord dat ze ook uit Nederland komen vraagt hij 'so, what brought you girls to South Carolina?' Wij uitleggen en zo hebben we een paar minuten staan kletsen, echt staan kletsen!

Hij was ontzettend belangstellend naar ons en wij hebben op onze beurt hem even een flink aantal complimentjes gegeven. Natuurlijk kregen we alle drie een handtekening op - jawel - onze prachtige routebeschrijving. Op een gegeven moment vraagt één van de jongens die ik op de foto had gezet 'shall I make a picture of you with Bruce?' Waarop Bruce enthousiast antwoord 'Sure, sure no problem!' Wij op de foto. Daarna trok hij mij naar zich toe en gaf me een knuffel en een zoen. Anne en Esther kregen er drie, want ja zo hoort het nou eenmaal in Nederland! Ik kon nog net uitbrengen 'thank you so much, we'll hopefully see you soon in Holland.' Ik kreeg nog een glimlach en toen is hij op de foto gegaan met een paar andere mensen. Na vijf minuten stapte hij de auto in en gaf nog een paar mensen een hand. Ik ben naar de auto toegelopen en heb hem voor de laatste keer een hand gegeven en hij zei 'I love you, see you soon.' Nu weet ik ook wel met mijn nuchtere Groningse hoofd dat hij dit al duizend keer tegen mensen heeft gezegd en het een showman is die weet hoe hij met zijn fans moet omgaan maar op dat moment was ik even verliefd (sorry Guido). Wat een man. Ik heb een potje staan gillen met een vreemde vrouw, heb de twee jongens geknuffeld die de foto hadden genomen en e-mailadressen opgeschreven (vanochtend meteen mailtje met foto van ze) en we zijn naar de auto terug gezweefd.

Hoeveel geluk kan een mens hebben? Zoals gezegd dacht ik dat het na Pinkpop wel over was met mijn 'Bruce-geluk' voor dit jaar maar ik had het mis. Ik koester alle twee de herinneringen met heel mijn hart. De man waar ik al vanaf mijn dertiende fan van ben heeft in één jaar tijd met me gedanst, me een kus gegeven, met me gepraat, een handtekening gegeven, mee op de foto gegaan, een plectrum gekregen en heeft gezegd dat hij van me houdt.

Nu ik dit typ verschijnt er weer een enorme grijns op mijn gezicht, hoe krijg ik het toch voor elkaar....

Na even bij te zijn gekomen in de auto zijn we terug naar het hotel gereden en hier geprobeerd wat slaap te pakken. 's Ochtends ging de wekker om zever uur want Anne had om twaalf uur weer college. Om acht uur zaten we in de auto en hebben in één keer terug geblazen. Alles ging perfect. Ondertussen papa en mama gebeld die helemaal uit hun dak gingen. Heerlijk die telefoontjes. Hoewel dit voor mij al de zevende keer is dat ik Bruve live heb gezien was dit de eerste keer voor Anne en Esther. En ook al kenden ze niet elk liedje, ze zijn totaal besmet met het Bruce virus. Toen ik voorzichtig opperde dat er nog een concert gaat komen in November in Charlotte werd er meteen unaniem besloten om daar heen te gaan. Zo gezegd zo gedaan, vanochtend begon de kaartverkoop en we hebben meteen kaartjes gekocht. Ik weet dat het alleen nog maar minder kan worden, maar elk concert blijft een feestje en kijk er nu alweer naar uit.

Nog even terug naar het concert. Anne, Esther en ik zijn nog in debat of hij me nou herkende of niet. Aan de ene kant is het mogelijk, aangezien het nog maar drie maanden geleden was en hij niet iedere dag danst met een Nederlands meisje. Maar aan de andere kant ziet hij elke week zoveel mensen dat ik het me niet kan voorstellen dat ie me herkende. Hoe kan het dan dat ik zoveel aandacht kreeg? Natuurlijk is het leuk om te zeggen dat hij me herkende maar volgens ons kan het ook het volgende zijn. Ik weet dat hij elke avond een persoon uitzoekt 'waar hij dan voor speelt' en dus extra aandacht geeft, dat zal ik dan waarschijnlijk wel geweest zijn. Ten tweede was het overgrote deel van het publiek of boven de veertig/vijftig of helemaal dicht geplamuurd met make-up. Amerikanen zijn niet de meest modieuze mensen. Daar stonden wij tussen, drie jonge meiden in een simpel hemdje en spijkerbroek die dolenthousiast staan mee te springen en te zingen. We hebben besloten dat Bruce gewoon een oude snoeperd is (komt wat beter over dan ‘geil ventje') en ons daarom veel aandacht heeft gegeven. Ik vond het allemaal dikke prima en we hebben de avond van ons leven gehad! Op naar 3 november!

Kus!