Een paar reacties van mijn vorige Bruce blog: 'Misschien mag je volgende keer wel een nummertje meezingen,' 'Als je volgende keer vooraan staat herkent ie je vast' en 'in november vraagt 'ie je mee on tour...' Allemaal ontzettend lieve reacties, maar ik was echt in de veronderstelling dat het concert in Charlotte een ‘gewonere' show voor ons zou gaan worden. Natuurlijk - net zoals bij de afgelopen twee concerten - verliep de avond ietsjes anders dan verwacht...

Dit keer gingen we niet met zijn drieën maar met zijn vijven naar Bruce - Marc en Thomas gingen ook mee. We hadden een auto gehuurd en gingen gisteren vroeg op weg naar Charlotte. We kwamen daar rond half twee aan en hebben meteen bandjes gehaald (ze doen in Charlotte ook aan een loterij). Aangezien de loterij pas om half vijf zou gaan beginnen zijn we nog een paar uurtjes door de stad heen geslenterd. Rond vier uur terug gegaan naar het stadion om bij de loterij aanwezig te zijn. Zenuwslopende momenten zijn dat trouwens. Allereerst wordt je in een rij geplaatst wat al super lang duurt en daarnaast vind de man die een nummer uit de pot trekt het ontzettend leuk om mensen langer in spanning te laten door lekker door te praten .i.p.v. het nummer om te roepen. Na een half uur te hebben gewacht was het grande moment eindelijk daar. Nummer 14 werd uit de pot getrokken en wij hadden nummers 118 t/m 122!

Er waren dus maar 100 mensen die voor ons naar binnen mochten, wat betekende dat we goede kans hadden om redelijk vooraan te kunnen staan! Binnen nog een dik uur staan wachten voordat we eindelijk de zaal werden binnengeleid.

Aangezien het altijd druk is bij het midden van het podium zijn we weer naar de zijkant gelopen waar Clarence gestationeerd is. We kwamen op precies dezelfde plek terecht als in Greenville - tweede rij. Wat een mazzel! Er waren een aantal mensen in de pit die ook bij het concert in Greenville waren dus daar hebben we een tijdje gezellig mee staan kletsen voordat om half negen de lichten uit gingen. Inmiddels wisten Anne en Esther wat ze moesten verwachten dus die gingen vanaf minuut 1 compleet uit hun dak. Dit was het eerste Bruce concert voor Thomas en Marc en hoewel zij niet zo goed wisten wat ze moesten verwachten, werd de grijns op hun gezicht steeds groter naarmate het concert vorderde en ze vonden het fantastisch.

Tijdens de eerste liedjes kwam Bruce af en toe vlak bij ons staan maar keek ons maar niet aan en - verwend als we zijn door vorige keer - hadden we zoiets van 'kom op, kijk es naar beneden, we staan hier!!' Bij het vierde liedje kwam Bruce weer onze kant op. Zijn blik ging naar beneden, hij zag me en schreeuwt 'hey!' OMG, hij herkende me van vorige keer - Joren, je had gelijk

! Ook Anne en Esther werden meteen gespot. Tijdens het concert kwam hij ons af en toe opzoeken en wauw wat blijft dat een bijzonder gevoel.

Het concert was fenomenaal, weer lekker staan springen en dansen tussen alle ‘saaie' Amerikanen. Wat een heerlijk feest. Mooie setlist, hij heeft liedjes gespeeld die ik al jaren wilde horen en hij herkende ons nog, dus perfecte avond. Na twee uur en drie kwartier kwam met het liedje Higher and Higher de show ten einde.

Nog even met wat mensen gepraat die ons nog herkenden uit Greenville en toen zijn we de zaal uitgelopen. Aangezien het ons de vorige keer ook gelukt is om Bruce te ontmoeten hebben we besloten om relaxt een rondje rond het stadion te lopen om te kijken waar de artiesten uitgang was. Mocht het niet lukken was het ook allemaal prima, maar we waren gewoon nieuwsgierig.

Na vijf minuten te hebben gelopen zagen we ineens dranghekken staan bij een uitgang en dat was ongetwijfeld de plek waar Bruce vandaan zou vertrekken. Er stonden ongeveer dertig mensen en het was ontzettend koud maar we wilden wachten totdat Bruce naar buiten zou komen. Eerst kwam Clarence in een decadente limousine langsrijden, armpje nog even uit het raam, gezwaaid en toen was het wachten geblazen. Een kwartier later komt er ineens een dikke witte SUV naar buiten rijden met Bruce erin. Mensen om mee heen begonnen te gillen maar het zag er niet naar uit dat hij zou gaan stoppen.

Het volgende is moeilijk te geloven maar ik verzin het ECHTECHTECHT niet

.

Op het moment dat Bruce langsrijdt, draait hij zijn hoofd om en ziet me staan. Bruce gebaart naar zijn chauffeur dat hij de auto moet stoppen. Vervolgens rommelt hij wat in de auto (op zoek naar een stift) en stapt de auto uit. Hij komt recht op me afgelopen, geeft me een knuffel en een zoen en vraagt wat ik van de show vond. Ik was zo overdonderd dat ik alleen kon uitbrengen dat het fantastisch was. Vervolgens vraagt Bruce aan ons waar we ook alweer studeerden en hoe lang we nog in de VS zijn (jaja hij herkende ons echt!!!). Na zijn vragen te hebben beantwoord vraagt hij of we van plan zijn om nog meer shows te gaan bezoeken deze tour waarop ik zeg dat we dat heel graag willen maar dat we daar het geld niet voor hebben.

Voor de mensen die zich hebben afgevraagd waar de titel van mijn blog vandaan komt, hier is ie... Bruce zegt 'give me your phone number and we'll work something out for you.' Natuurlijk vergeet ik spontaan mijn telefoon nummer, dus nadat ik deze vier keer fout op een blaadje heb geschreven, staat het er volgens mij nu goed op (ik kon niet nadenken op dat moment, dus heb het niet gecontroleerd). Ik heb het blaadje aan Bruce gegeven met de boodschap dat we hier nog maar voor 1,5 maand zijn waarop hij zei 'oh that's perfect, because the tour ends within a few weeks.' Nog een kus, knuffel en handtekening gekregen waarna hij de auto weer in stapte en vervolgens weg reed. Ik wist (inmiddels voor de derde keer, het is toch ook erg) niet wat me overkwam, andere fans keken me echt aan of ze water zagen branden. We hebben elkaar een halve minuut aan zitten kijken of dit allemaal echt wel waar was. Toen het eenmaal doordrong weer een potje staan gillen en zijn we naar de auto gelopen. Vanochtend om kwart over vier thuis en ik had om negen uur weer college, dus ben helemaal kapot nu maar dat kan me allemaal niets schelen.

Ik kan het allemaal nog steeds niet geloven, ik ben hier veel te nuchter voor. We hebben ons niet staan opdringen, of uren voor het hotel liggen wachten ofzo. Gewoon genoten van het concert en daarna nog even rustig om het stadion heen gelopen. Maar ja, zoals mama altijd zegt 'het heeft zo moeten zijn' en daar heeft ze misschien wel groot gelijk in. Alles klopte gisteren.

Ik heb geen idee of Bruce (waarschijnlijk zijn management) gaat bellen en als hij belt wat het aanbod dan is. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat mijn telefoon geen moment van mijn zijde wijkt (nee, ook niet tijdens college, dan storm ik de klas wel even uit). Ik kan voor geen meter alles nu uitdrukken op papier, maar volgens mij hebben jullie wel enigszins een goed beeld gekregen. Dit slaat echt alles, hoeveel mensen maken dit nu mee? Mr. Bruce Springsteen himself herkent me, mien god zeg, ik kan er echt niet bij.
Goed, telefoon ligt naast me en ik hou hem scherp in de gaten. I'll keep you posted!

Liefs