Wat ben ik moe. We hebben echt een ongelooflijk weekend achter de rug en ik moet zo meteen alweer mijn koffer pakken want vertrek zo naar Greenville naar Katie's ouders om daar Thanksgiving te vieren! Het is nogal heftig aangezien ik geen tijd heb om van alles bij te komen. Hopelijk kan ik daar wat studeren want dat is er nogal bij ingeschoten de afgelopen dagen/weken. Natuurlijk zal grootste gedeelte van blog weer over Bruce gaan, want Bruce zou Bruce niet zijn als er weer niet iets uitzonderlijks is gebeurd. Voor de mensen - waaronder ik - die dachten dat het niet beter kon na Charlotte hebben het mis...

We zijn zaterdagochtend naar Buffalo gevlogen en na te hebben ingecheckt in ons hotel hebben we besloten om naar de Niagara Falls te gaan aangezien die maar twintig mijl van Buffalo afliggen! Ik was er al eens eerder geweest en het was bijzonder om terug te zijn. We zijn de grens over gestoken naar Canada omdat daar de falls veel mooier te zien zijn. Lekker gegeten in een hardrock café en daarna naar de watervallen gelopen. Wie denkt dat je in een bos loopt en daarna grote watervallen ziet heeft het mis, het is zeg maar Las Vegas in het klein met als extraatje de watervallen. Wel ontzettend mooi om te zien maar daarna beetje nachtleven ontdekt - glow-in-the-dark midget golfen, speelhallen, nog gegokt. Was een mooi avondje.

Zondagochtend relaxt wakker geworden, heerlijk ontbeten bij een tentje verderop en toen besloten om eens te gaan kijken bij het stadion. Daar aangekomen waren we nogal onder de indruk van de hoeveelheid mensen. Deze show was niet te vergelijken met Greenville en Charlotte. Er stonden al honderden mensen in de rij te wachten voor wristbands voor de loterij. We waren blij dat we niet urenlang in de kou hoefden staan. We konden onze kaarten om vijf uur ophalen dus zijn nog even terug gegaan naar hotel. Hier ons klaargemaakt, borden geschreven (om hem te bedanken voor gratis kaarten) en weer terug naar het stadion.

Bij het stadion aangekomen kreeg ik een envelop met kaartjes en wristbands voor de pit en toen moesten we buiten het stadion wachten totdat de deuren open gingen. De mensen die 's middags al in de rij hadden gestaan mochten als eerste naar binnen en dat betekende in principe dat wij achterin de pit terecht zouden komen. Nog een uur buiten in de kou (ja kou, rond de 6 graden) gewacht voordat we eindelijk naar binnen mochten. We zijn naar de pit gelopen en kwamen weer bij Clarence terecht op de derde rij! Echt zoveel beter dan we hadden verwacht, het was fantastisch. Hier met een paar mensen gepraat die we ook in Greenville en Charlotte hadden ontmoet, was gezellig

. Aangezien dit de laatste show van de tour was, waren er veel bekende mensen waaronder Debra Messing van Will&Grace (wat een nep mens is dat zeg!), actrice van Law and Order, één of andere nieuwslezer en een bekende basketbalcoach (Pat somethingsomething...). Het wachten ging stukken sneller dan verwacht en ineens gingen de lichten uit en begon het ‘BRUUUUUCE' geschal. Ik heb niet gezien dat de band opkwam omdat een vrouw voor mij het nodig vond om een bord van twee bij twee meter recht voor mijn gezicht omhoog te houden. Heel fijn.

Het was een feestje vanaf de eerste seconde. Je kon aan Bruce en de band zien dat ze het fantastisch vonden en er een speciale avond van wilden maken aangezien dit de laatste show van de tour was. We hebben ontzettend veel plezier gehad en heerlijk staan feesten tussen alle Amerikanen. Tijdens het lied 'Hungry Heart' zoekt Bruce altijd veel contact met het publiek (zo crowdsurft hij bijvoorbeeld). Hij kwam onze kant op en herkende me onmiddellijk. Er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht en hij schreeuwt ‘hey!' in zijn microfoon voordat ik een high-five krijg. Ik werd helemaal gek en mensen om me heen begonnen meteen te zeggen: 'I think you got yourself a little date tonight.' Ongelooflijk die man. Ik heb er echt geen woorden voor. Tijdens 'Spirit in the Night' kwam hij opnieuw naar me toe, pakt mijn hand vast en valt op zijn knieën voor me en begint te zingen (jaja, lach maar, het klinkt ontzettend groupie maar het is echt fantastisch). Ik werd nog even in mijn hand gekriebeld door hem voordat hij weer vertrekt. Wat een fantastisch concert. Ik weet dat ik dit bij elk concert zeg maar deze avond was wel heel speciaal. Vijf tour premières en 3,5 uur achter elkaar gespeeld! En dat voor iemand van 60, echt fenomenaal!

Ik wilde net weglopen toen het concert was afgelopen, totdat ik ineens op mijn schouder word getikt door een security guard. Ik draai me om en hij zegt 'Bruce wants to see you.' (WAT?!) 'Follow that guy and he will bring you backstage.' (WAT?!) We keken elkaar aan of er iemand was overleden, totaal in shock. We zijn achter de meneer aangelopen en kwamen in een hal terecht waar meer mensen stonden. Hier liepen Wille Nile en Debra Messing ons nog voorbij but I couldn't care less, deed me helemaal niks. We waren alleen maar bezig om te kijken of er iets raars aan ons te zien was (‘zit mijn haar goed?' ‘mijn mascara?') en bezig onszelf rustig te praten wat absoluut niet lukte. Vervolgens worden we door dezelfde man naar een gang geleid waar we Tony - volgens mij de persoonlijk assistent van Bruce - ontmoetten. Een ontzettend aardige man. Hij klopte op de deur van Bruce zijn kleedkamer - ZIJN KLEEDKAMER, dit gaat toch nergens meer over - en liet ons binnen.

Ik heb negen jaar op dit moment gewacht en heb in die jaren zo vaak bedacht wat ik zou willen vragen en zeggen maar op zo'n moment kwam daar echt niets van terecht. Ik kan me niet veel van het gesprek herinneren, was zo onder de indruk. Ons Engels werd ineens ook heel slecht, maar gelukkig kon hij goed zien dat we het ontzettend waardeerden. Ik ben al lang blij dat ik niet ben flauwgevallen of in huilen ben uitgebarsten dus volgens mij ging het nog wel redelijk.

Hij was zooooo - echt, echt, echt niet overdreven - aardig en heeft ons wel tien keer bedankt dat we naar zijn shows kwamen. Dit was zijn manier om ons te bedanken. Bruce zei dat hij het zo leuk vond dat er fans van alle leeftijden zijn, dat we echt heel erg cute waren en 'it's always a pleasure to see you in the audience.' Vervolgens vroeg hij hoe lang we nog zouden blijven en hoe het studeren ging in Charleston. Na nog veel meer vragen en halfbakken antwoorden kon ik gelukkig mijn belangrijkste vraag nog wel stellen: komen jullie terug? Er gingen namelijk heftige geruchten dat dit laatste show van E Street Band zou zijn. Bruce antwoordde dat de band nu op een leeftijd is dat ze alleen nog maar willen spelen. Ze zijn in één van de beste periodes uit hun bestaan en hebben zoveel plezier erin dat ze niet willen stoppen. Er komt een pauze van ongeveer een jaar maar ze komen terug! Het gesprek ging door over een eventueel volgende tour in Europa. Vervolgens kwam er een stukje blanc (ik heb echt geen idee meer wat ik vroeg) maar hij zei in ieder geval 'We'll keep in touch' mochten ze naar Nederland komen. Toen moest ik me toch echt even staande houden en rustig ademhalen.

Alle drie een ontzettend lekkere knuffel - kan niet anders zeggen - gekregen inclusief drie tot vijf zoenen (ik kon niet meer stoppen) en we liepen zijn kleedkamer uit. Voordat de deur dicht was begon ik al half te gillen dus dat heeft hij ongetwijfeld gehoord. Wat een man. Zo lief, bescheiden, zonder ster allures en oprecht geïnteresseerd in zijn fans (zelfs na een optreden van 3,5 uur). We zijn naar buiten geleid door security waar we wat bekenden tegenkwamen. Nog langs de uitgang gelopen waar mensen op Bruce stonden te wachten maar we besloten dit keer door te lopen want zoals iemand al zei 'You just hit the jackpot' and we certainly did. We zijn de kroeg ingedoken en hebben even flink op Bruce geproost. Om twee uur 's nachts nog even naar huis gebeld waar ik - zoals bij de laatste drie concerten - totaal verblufte ouders aan de lijn kreeg.

Gisteravond na een lange dag weer terug in Charleston. Ik ben helemaal kapot, zowel emotioneel als fysiek. Het is zo fantastisch wat ik heb meegemaakt dat ik het zo langzamerhand allemaal niet meer kan bevatten. Ik heb mijn best gedaan om alles enigszins goed te verwoorden maar het red het lange na niet hoe ik me nu voel. Ik zou nu wel even terug in de tijd willen om alles weer opnieuw mee te maken. Het zal wel even afkicken worden na drie shows in twee maanden aangezien het nu minstens een jaar gaat duren voordat we weer mogen. Ik heb er allemaal even geen woorden voor.

liefs