I'm Back!

'Huh, ze is toch net pas terug in Nederland??' Velen van jullie zullen dit ongetwijfeld denken, en terecht. Toch ben ik sinds gisteren weer in New York!

Deze zin heeft natuurlijk enige context nodig.

Tijdens mijn stage werd het snel duidelijk dat Nieuwsuur New York eind september op ‘verkiezingsroadtrip' zou gaan. Een roadtrip om niet alleen de presidentsverkiezingen (die op 6 november plaatsvinden) in beeld te brengen maar ook het Amerika waar beide kandidaten voor strijden. Onderweg zouden verschillende verhalen gemaakt worden voor zowel televisie uitzendingen als de website van Nieuwsuur en de Facebookpagina van Nieuwsuur New York.

Een geweldige reis en ik wilde natuurlijk heel erg graag mee. Begin juni heb ik gevraagd of ik mee mocht op de roadtrip. Hoewel Tom zei dat ie zijn best ging doen, mocht ik nergens op rekenen. Tot twee weken geleden was het dan ook nog onduidelijk of het door zou gaan.

Maar op de dag dat ik te horen kreeg dat ik afgestudeerd was belden Tom en Remco mij op met het goede nieuws!

Ik zit dus sinds gistermiddag weer in New York! Hier produceer ik samen met Tom een aantal verhalen voordat we met z'n drieën naar New Orleans vliegen. Deze stad markeert het begin van de roadtrip. Van hieruit rijden we in twee weken naar Chicago en zullen onderweg verhalen gaan maken. Ik vlieg 9 oktober weer terug naar Nederland.

Ik zal waarschijnlijk geen tijd hebben om blogjes te schrijven dus kijk de komende weken vooral veel Nieuwsuur om onze verhalen te zien. Verhalen en filmpjes zullen ook te zien zijn op de Nieuwsuur website. En voor de Facebookers; wanneer je de pagina van Nieuwsuur New York volgt (simpele klik op ‘like') blijf je op de hoogte van alle verhalen, filmpjes en achtergrond informatie.

Sorry voor dit enorm jaloersmakende blogje, maar jullie kunnen je vast voorstellen hoe blij ik ben!

Tot over een maand!

“Life begins at the end of your comfort zone”

Thuis in een ander land. Het klinkt misschien raar maar zo voelt het hier. Thuis. Ik voel me thuis tussen de mensen, gebouwen en eigenlijk gewoon in het Amerikaanse leven. Ik heb me de afgelopen maanden even een New Yorkse mogen voelen. Heerlijk. Zo is het heel tof wanneer ik tanden sta te poetsen en onder het raam de dubbeldekkerbussen met toeristen voorbij rijden. Het ultieme gevoel dat ik hier woon.

Ik ga alles dan ook behoorlijk missen. De oude man die altijd in zijn kapotte auto koffie zit te drinken en vriendelijk zwaait. Of de vader die elke ochtend op het metrostation de veters van zijn zoontje nog een keer extra strikt. De gele taxi's. Het mooie weer. De sirenes van politie en brandweer. De praatjes die ik maak met vreemden in de metro. Stage. De dakterrassen met uitzicht op het Empire State Building. Mijn vrienden. De koffie en lekkere broodjes in Williamsburg. De mensen. Eigenlijk het gehele leven in New York. New York is één van de allermooiste steden om te leven. Ik heb van het Amerikaanse leven en van het leven als een journalist mogen proeven. Beide bevielen uitstekend.

Vanwege visumproblemen heeft het aardig wat moeite gekost om deze stage te beginnen. Maar vanaf het moment dat ik mijn Nederlandse voeten op Amerikaanse bodem zette liep eigenlijk alles op rolletjes. Ik heb een ontzettend leuke stage gehad en een fantastische tijd in een heel erg mooie stad. Ik woonde in een International House vol met studenten die net als ik zoveel mogelijk van de stad wilden ontdekken. Hierdoor heb ik in een korte tijd een groep dierbare vrienden gemaakt. De afgelopen maanden zijn dan ook voorbij gevlogen. Ik heb zo ontzettend veel gedaan en beleefd dat ik volgens mij alweer de helft vergeten ben.

Natuurlijk heb ik - net als in Charleston drie jaar geleden - bakken met geld uitgegeven maar ik heb alles gedaan wat ik wilde doen en zelfs meer dan dat. Ik had nooit durven dromen dat mijn stage zo'n succes zou worden. Voor het eerst heb ik de ‘grotemensen' journalistiek mogen beleven en het was geweldig. Ik heb hard gewerkt maar heel erg veel geleerd. Vanaf het begin van mijn stage heb ik me zo actief mogelijk opgesteld. Ik heb geprobeerd alles te regelen wat mogelijk was maar was daarnaast niet te beroerd om af en toe koffie of lunch te halen wanneer Tom en Remco druk bezig waren. Deze open houding heeft ervoor gezorgd dat ik snel een plekje in het team vond. Voor mijn gevoel draaide ik volwaardig mee en dat werd versterkt toen ik geluidsvrouw was in Philadelphia en quotjes mocht halen bij de zaak omtrent Armstrong. Ik denk dat dit resultaat is van mijn actieve houding en het harde werken. Tom en Remco waren ook zeer tevreden. Hoewel mijn cijfer nog afhangt van twee essays, heb ik van Tom dan ook een 9 gekregen voor mijn stage.

On a side note: De reportage over het schilderwerk in Philadelphia is een paar weken geleden uitgezonden en is hier terug te kijken.

Vrijdagavond stap ik dan toch echt het vliegtuig in en word ik de volgende opgewacht door twee heel leuke mannen: Guido en mijn vader!

De scriptie en mijn stageverslag zijn ingeleverd, ik moet nu nog 1 essay schrijven en dan kan ik officieel mijn Master Journalistiek papiertje op gaan halen. Een rare gewaarwording waar ik nog heel erg aan moet wennen. Ik kan nog niet helemaal geloven dat ik straks de werkvloer op ga. Spannend, maar merk ook dat ik er klaar voor ben. Dit is wat ik wil.

Misschien is mijn titel een beetje overdreven, want ik voel me uiteraard ook heel fijn in mijn comfort zone, maar het heeft zeker een punt. Door uit deze zone te treden heb ik veel ontdekt en beleefd.

In mijn eentje naar de andere kant van de wereld vliegen om daar in een miljoenenstad stage te lopen. Veel mensen zeiden van te voren dat ze het knap vonden dat ik deze stap zette. Ik begreep niet zo goed wat hier knap aan was. Natuurlijk is het niet gemakkelijk en alles is eng in het begin, maar ik wilde dit graag. Knap vind ik een te groot woord. Mijn instelling is als je iets graag wilt - hoe eng ook - moet je het gewoon doen. Achteraf ben ik dan ook ontzettend blij dat ik de stap heb genomen en deze kans met beide handen heb kunnen aangrijpen. Dit is wat mij betreft de beste manier om de wereld en vooral jezelf te ontdekken. Dus, in de woorden van Amerika correspondent Tom Kleijn: 'Just do it'.

Tot in Nederland!

The Never Ending Roller Coaster Ride

Zeikerds vond ik het altijd. Mensen die zich verzuchtend afvragen waarom er maar 24 uur in een dag zitten. Dan plan je toch iets niet goed? Je hebt 12 uur lang de tijd om nuttige dingen te doen, dan kun je nog een paar uurtjes relaxen voordat je ook nog eens 8 uur lang kunt slapen. Deze ‘zeikerds' verdienen een groot excuus. Ik heb nog nooit zo'n spannende en leuke periode meegemaakt maar allemachtig wat een drukte. Met stage, scriptie en leuke dingen doen zitten alle dagen propvol. De tijd vliegt voorbij, een paar uurtjes extra in een dag zou dan ook meer dan welkom zijn.

Het is echt ongelooflijk dat ik over een dikke maand alweer naar Nederland moet. Ja moet. Ik wil jullie allemaal erg graag weer zien, maar na een paar dagen zou ik het liefst Guido in mijn koffer stoppen en weer naar New York gaan. Wat een stage, wat een stad, wat een mensen: wat een leventje!

Na mijn vorige blog heb ik ook weer enorm veel beleefd. Zo heb ik gekanood in een heel mooi natuurgebied, ben ik naar het beroemde Apollo Theater geweest, lag ik vorig weekend op het strand, heb ik voetbal gekeken in een kroeg gevuld met 600 Nederlanders, stond ik om 3 uur 's nachts op het dak van een gebouw te feesten met uitzicht op het Vrijheidsbeeld, ben ik lekker uiteten geweest met vrienden, heb ik een watergevecht gehouden in Central Park... Echt te veel om op te noemen. Heel gaaf om zo de stad en het leven hier te ontdekken.

Twee weken geleden kwam een Nederlandse vriendin vakantie vieren in New York. Ik moest gewoon werken maar 's avonds hebben we veel leuke dingen gedaan: zo heb ik zelfs nog een Shakespeare stuk in Central Park gezien wat heel erg bijzonder was. Het laatste weekend heeft Carien me meegenomen naar Cape May, het zuidelijkste puntje van New Jersey. Ze heeft vrienden in New Jersey die daar een beach house hebben. Zij gingen daar voor een weekendje heen en wij mochten mee!

Het beach house is echt ontzettend Amerikaans met schommelstoelen op de porch, een outdoor shower en een bbq in the achtertuin (zie foto's) 's Ochtends deed je je bikini aan, pakte je handdoek, stak de straat over en lag je rest van de dag op het strand. Hoe tof New York ook is, het was wel even fijn om de stad uit te zijn. Carien en ik hebben hele dagen gebodyboard op de golven, rondgefietst op beach cruisers, biertjes gedronken met Vietnam veteranen in een veterans bar en heerlijk gebarbecued op de porch. Echt een geweldig weekend.

Vorige week heb ik ook nog een aantal mensen van Odd Fellows opgezocht. Even ter verduidelijking: op de middelbare school heb ik een essay-wedstrijd gewonnen en daarmee een reis langs de oostkust van de VS gewonnen. Deze wedstrijd werd uitgeschreven door de Odd Fellows. We deden toen (2005) ook New York aan en waren 5 dagen lang onder hoede van een aantal leiders. Toen zij erachter kwamen dat ik nu in New York zit, hebben ze me opgebeld met de vraag of ik zin had om langs te komen wanneer de nieuwe delegatie in New York zou zitten.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was heel erg bijzonder om deze mensen weer te zien. Best indrukwekkend om na 7 jaar op dezelfde plek terug te zijn en de studenten te zien die nu die reis maken. Toen ik de leiders vertelde dat het zo'n indruk op me heeft gemaakt, werd er meteen gevraagd of ik even een praatje wilde houden voor alle studenten. Dat bleken er 150 te zijn. Juist. Zo stond ik een paar minuten later voor al deze mensen te praten. Het was even keihard improviseren en toch best eng, maar volgens mij vond iedereen het leuk.

Verder heb ik de allertofste stage die ik me ooit had kunnen wensen. Het is hard werken, maar ik leer ontzettend veel. Ik ben nu bijvoorbeeld al een aantal keren mee geweest op reportage, wat wel echt heel erg gaaf is. Zo heb ik begin juni kunnen regelen dat we konden filmen in Kensington, één van de slechtste buurten van Philadelphia. Hier wordt komend jaar 80% bezuinigd op openbaar onderwijs, waardoor veel scholen moeten sluiten. We konden draaien op een school waar we ook leerlingen mochten interviewen. Je belandt echt in een totaal andere wereld. Waar wij op ons 16e vooral druk waren met smsen en ons eerste vriendjes/vriendinnetjes zijn al deze kinderen opgegroeid met veel geweld en drugs. Ze hebben gezien hoe mensen werden vermoord, familieleden zijn dood of zitten in de gevangenis en vele hebben een sombere toekomst in het vooruitzicht. En deze leerlingen zijn ‘speciaal.' Zij zijn namelijk de 50% die wel school afmaakt en niet voortijdig afhaakt.

De wijk Kensington zelf was een soort Apocalyps, echt een einde van de wereld gevoel. Wij hebben gefilmd vanuit de auto (met geblindeerde ramen) omdat het gewoon te gevaarlijk was om op straat te staan met een camera. We hebben de auto geparkeerd op één van de grootste drugscorners van de buurt. Deze is gevuld met drugs dealers, heroïne hoertjes en mensen die ter plekke een ader zochten om te spuiten. Gruwelijk. Het was wel heel spannend om deze mensen stiekem te filmen. Het eindresultaat is echt heel erg mooi geworden. Voor mensen die het nog niet gezien hebben, je kunt de reportage hier bekijken.

Vorige week vrijdag zijn we terug gegaan naar Philadelphia, dit keer om een project genaamd 'Philly Painting' te filmen. In één van de slechtere buurten van de stad hebben twee Nederlandse mannen dat project opgezet. Ze verven in samenwerking met de lokale bevolking één gehele straat in allemaal kleuren en hopen zo de gemeenschap weer een beetje bij elkaar te krijgen en misschien het toerisme aan te laten trekken. Een soortgelijk project hebben ze en aantal jaren geleden opgezet in the sloppenwijken van Rio de Janeiro en daar is het een groot succes geworden.

Remco wilde met zijn fotocamera filmen, waardoor het geluid apart moest worden opgenomen. Ik werd voor die dag als geluidsvrouw ingezet, heel gaaf! Dit had ik nog nooit gedaan dus ik kreeg van Remco 's ochtends om 6.30 uur een spoedcursus geluid voordat we een uur later de auto instapten op weg naar de volgende achterbuurt in Philadelphia.

We hebben de hele dag schilders gevolgd, gepraat met locals en de Nederlanders geïnterviewd. Gelukkig heb ik het rec. knopje elke keer ingedrukt en ook echt geluid opgenomen. Het was echt zinderend warm; best zwaar werken met 38 graden (en wel warmer in de zon), maar wel heel erg leuk. Je bent aan het werk in één van de slechtste buurten van de stad dus je kijkt echt je ogen uit. Er komen opgepompte auto's langs met 28 inch velgen (google dat maar eens, echt huge!), enorme gangsters onder de tattoos en littekens van schotwonden passeren en iets te dikke vrouwen die de afgelopen 20 jaar een hamburger dieet hebben gevolgd.

Nadat we klaar waren met werken hebben we nog een biertje gedronken bij de Nederlanders voor het huis (die wonen voor een jaar ook in die buurt). Unieke ervaring. Je zit zoals in de film op een stoepje voor het huis met links van je een pitbull genaamd Pablo en aan de rechterkant een heleboel mensen - variërende van zwangere vrouwen, kinderen van 6 en gangsters van 40. Ondertussen vertellen de Nederlanders wie er de dag ervoor in de straat in elkaar is geslagen, dat er op de hoek iemand is doodgeschoten en aan de andere kant iemand is neergestoken. Een heel gezellige avond gehad. Het item wordt als het goed is komende zaterdag uitgezonden, kijken dus mensen! [edit: er is nieuws tussendoor gekomen, dus item wordt zaterdag niet, ik herhaal niet uitgezonden. Nog geen nieuwe datum bekend]

Dit soort dagen zijn echt lang, ik stond om 05 uur naast mijn bed en lag er om 01 uur 's nachts weer in. Het maakt eigenlijk helemaal niets uit. Waar ik in Nederland nog wel eens chagrijnig om 06 uur naast mijn bed stond omdat ik een uur later groente moest sjouwen, sta ik hier altijd vol energie op (maakt niet uit hoe laat ik in bed lig) omdat ik weet dat er weer een toffe dag aan komt.

Zoals jullie misschien wel merken vliegt de tijd echt voorbij. Het is 5 weken geleden sinds mijn laatste blog en ik kan nu al bijna de belevenissen niet meer kwijt, ik maak zo ontzettend veel mee. Het is één grote, fantastische achtbaan die maar door blijft gaan. Ik gok dat als ik thuis ben ik pas echt realiseer wat ik allemaal gedaan heb. Je hebt hier weinig tijd om van dingen bij te komen want het volgende leuke dient zich meteen weer aan.

Inmiddels zit ik dus in mijn laatste maand hier. Ik wist van te voren wel dat de tijd snel zou gaan maar dit slaat nergens op. Nog even vier weken keihard genieten dus!

"Put your makeup on fix your hair up pretty and meet me tonight in Atlantic City"

Wat is afscheid nemen toch naar. Gisteren afscheid moeten nemen van Guido die hier een dikke week op bezoek is geweest and it ain't fun. Het moment waarop hij door de gate gaat en ik in de bus naar de stad stap is toch wel heel vervelend. Gelukkig hebben we wel een super leuke week gehad!! Daarnaast ben ik hier nog steeds volop aan het genieten. Het gaat allemaal veel te snel, kan niet geloven dat ik bijna op de helft van mijn stage zit! New York is een soort van tweede thuis geworden, ik voel me hier helemaal op mijn plek. Ik heb in een korte tijd veel vrienden gemaakt met wie ik samen New York aan het ontdekken ben en ik ga elke dag met groot plezier naar stage (zelfs al moet ik een uur in een bloedhete metro van en naar werk). Op en top genieten dus!

Even drie weken terug in de tijd. In mijn vorige blog eindigde ik met de aankondiging dat mijn vader en ik een road trip zouden maken naar Atlantic City (de vergane versie van Las Vegas). Zaterdagochtend hebben we onze dikke huurauto opgehaald op Newark Airport en zijn we door New Jersey gereden. Natuurlijk mocht een bezoekje aan Asbury Park niet ontbreken aangezien we nog helemaal met ons hoofd bij het Bruce concert van een paar dagen eerder zaten. Daarna zijn we doorgereden naar Atlantic City. Ik was er al eens eerder geweest met Guido en vond dat mijn vader dit een keer meegemaakt moest hebben. Het is alsof je een andere wereld instapt. Aan de ene kant is het verschrikkelijk want de stad is doordrongen van armoede en jij loopt een beetje geld te verbrassen voor the fun, maar aan de andere kant is het gewoon echt zo tof! Het is vooral interessant om te zien hoe de casino's proberen besef van tijd weg te halen. Zo heeft geen enkele casino ramen en klokken en lopen de gebouwen in elkaar over zodat je niet de straat op hoeft. Hiermee voorkomen ze dat je even uit het gok wereldje stapt en je realiseert dat je toch beter naar huis kunt gaan. Voor de American Studies studenten onder ons: het was Theories of Culture all over again.

Mocht je trouwens toch even naar buiten gaan dan is het gelukkig niet nodig om van casino naar casino te lopen, je kunt ook geduwd worden. Op de boardwalk staan namelijk kleine, overdekte karretjes waar mensen in kunnen stappen en zo vervoerd kunnen worden naar een ander casino. Deze karretjes worden voortgeduwd door (veelal donkere) mannen. Het lijkt bijna op slavernij: de rijken willen niet lopen en laten zich met hun dikke buiken voortduwen door de armen. Misselijkmakend. Maar dat even tussendoor.

Na een paar uur rijden kwamen we aan in Atlantic City. We zijn aan het einde van de middag even over the boardwalk gelopen met als plan om 's avonds te gaan gokken. Mijn vader kon zich niet echt een voorstelling maken van het leven in de casino's dus hij bleef maar vragen of hij zich niet even moest omkleden, want een t-shirt, spijkerbroek en sneakers waren toch niet netjes? Om hem te overtuigen dat dat echt niet nodig was zijn we even een casino binnengestapt. Ik heb nog nooit iemand zo verbaasd een roltrap op zien gaan. Zijn mond viel letterlijk open toen hij voetbalvelden lang gokmachines, roulette en black jack tafels zag. Achter bijna elke gokmachine zit een oud mannetje of vrouwtje onophoudelijk naar de gokmachine te staren. In zijn/haar mondhoek hangt een sigaret, linkerhand heeft een glas drank vast en de rechterhand drukt onophoudelijk op de knoppen. Er lopen serveersters rond zodat je niet van je machine weg hoeft om te kunnen drinken. Verder hebben de hardcore gokkers ook een soort ketting met een stuk of 10 creditcards die ze wisselend in de machines stoppen. Als toppunt heb je zogenaamde lurkers (bespieders). Die gaan op de hoek van een rij machines staan wachten. Als er iemand wegloopt van een machine omdat degene alleen maar geld verliest gaat de lurker er snel zitten met de gedachte dat het nu wel goed moet gaan. Echt een compleet gestoorde wereld. En wat ik nu beschrijf valt echt in het niet als je het daar in het echt ziet.

Met deze voorstelling had ik mijn vader wel overtuigd dat we echt niet heel netjes naar het casino moesten gaan. Voordat we uiteten gingen hebben we toch even snel 20 dollar in de Dakota Thunder Machine (dat kan toch alleen maar goed gaan met zo'n naam) gegooid. Onze buffalo begon te rennen en na lukraak op wat knopjes te hebben gedrukt hadden we binnen een paar minuten van onze $20 toch maar even $150 gemaakt! Nederlanders als we zijn, toch maar even gestopt en een hapje gaan eten voordat we verder gingen gokken (even genieten van het gewonnen geld). 's Avonds weer terug gegaan en ons kostelijk vermaakt op de vele machines. A bit of inside information: favoriet van mijn vader was de Sex and the City slotmachine. Zijn ogen gingen enorm twinkelen wanneer er diamantjes op het scherm verschenen en hij nieuwe schoenen voor Carrie mocht uitzoeken (wat een paar dollar winst betekende). We hebben een hilarisch avond gehad en uiteindelijk quitte gespeeld dus dat was helemaal prima.

Zoals gezegd haat ik afscheid nemen, maar dat moest de volgende dag al want toen vloog mijn vader weer terug naar Nederland. Het was een heel bijzonder bezoek waar ik ontzettend mooi op terug kijk, heerlijk om zoiets met je vader te kunnen beleven. Gelukkig kon ik me meteen al gaan verheugen op mijn volgende bezoek want Guido zou twee weken later al aankomen!

Tussendoor ben ik ook nog met een groep van het International House wezen hiken op Breakneck Ridge (ja zo heet die rots echt). Dat was echt fantastisch. We gingen er 's ochtends vroeg met de trein heen. Deze stopt alleen voor de ridge in weekenden dus er was geen station. We werden uit de trein gegooid en stonden toen op het spoor. Het kostte ongeveer 3 uur om boven te komen en het was bepaald geen gemakkelijke klim aangezien het echt klauteren op handen en voeten was. Uiteindelijk de top bereikt en genoten van het prachtige uitzicht op de Hudson River. Na 7 uur te hebben gelopen was ik 's avonds helemaal gesloopt weer terug in IHouse. Vanzelfsprekend ging het lopen (en een sprintje naar de metro) toch net iets minder soepel dan normaal. Een paar dagen later heb ik nog een openlucht concert mogen meemaken in Brooklyn Bridge Park: relaxen in het gras met vrienden, beetje drinken/eten, muziek luisteren en een fantastisch uitzicht op Lower Manhattan. Dan besef je wel weer even hoe bijzonder het is om hier te zijn.

Maar goed, dat was tussendoor. Veel belangrijker was het feit dat Guido op 18 mei aankwam. Het was heel erg fijn om elkaar na twee maanden weer te zien. Ik heb net als mijn vader Guido zoveel mogelijk van de stad laten zien. Zo hebben we heerlijk relaxt in Central Park, maar ook de High Line en Brooklyn Bridge gelopen, 9/11 memorial bezocht, heel veel rondgewandeld en in allemaal toffe restaurantjes gegeten. Daarnaast hebben we de kwartfinales van de Amerikaanse lacrosse competitie gezien in Philadelphia! Daarvoor moesten we wel om 06.00 uit ons nestje maar het was heel tof om deze wedstrijden in een groot stadion te zien.

Afgelopen zaterdag hebben we Coney Island bezocht. Coney Island ligt op het zuidelijkste puntje van Brooklyn en dus aan de Atlantisch Oceaan. Coney Island was vooral heel bekend om haar pretpark begin 20ste eeuw maar het is nu enigszins vergane glorie (hoewel er nog steeds een pretpark is). Alsnog heel tof om er rond te lopen en we hebben ons opperbest vermaakt op het strand, the board walk en in de aftandse arcades met potjes basketbal (winst: een plastic vlieg, tolletje, gouden autootje, 2 chemische lollies, parachute man en een pak kaarten!)

Komende week ga ik naast stage hard werken aan onze scriptie (ik schrijf ‘m samen met een mede studente) want deze moet ik helaas tegelijkertijd afmaken. Maar het einde is in zicht, nog een paar weekjes doorbikkelen en dan is ie eindelijk af! Verder komt er 5 juni een tweede poging om naar The Daily Show te gaan en gaan we 6 juni waarschijnlijk naar Philadelphia om een item te draaien over de hoge criminaliteitscijfers in de stad. Daarnaast ben ik bezig om nog een aantal items te produceren, druk genoeg dus! Over drie weken komt een vriendin een aantal dagen langs dus daar kan ik me nu alweer op gaan verheugen!

Dank weer voor alle reacties op mijn blog/mailtjes/smsjes etc, heel erg fijn!

"All the way from Amsterdam?!"

Jeetje wat kan er veel gebeuren in 3 weken. Op 15 april schreef ik mijn laatste blog en er is nu alweer zoveel gebeurd dat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen: stage, bezoek van mijn vader, sporten, feestjes of het Bruce concert van eergisteren - zie titel voor een klein tipje v/d sluier. Voor jullie gemak zal ik het toch even chronologisch houden ;).

Een paar weken geleden heb ik met een groep van het International House een honkbalwedstrijd in het Yankee Stadium bezocht. Ik had er nog nooit één gezien wilde wel eens weten waarom deze sport zo populair is in de VS. Na afloop snapte ik nog minder van de populariteit, wat een langzaam spel is honkbal zeg! Het was leuk voor een uurtje maar toen de wedstrijd na 3 uur nog niet was afgelopen had iedereen het wel een beetje gehad. Volgens mij zien Amerikanen honkbal vooral ook als een soort familie uitje waar ze kunnen bijkletsen en (veel) kunnen drinken en eten met de wedstrijd op de achtergrond. Beginners als we waren wisten we ook niet het fijne van de regels (dit krijg je met een mix van Duitsers, Italianen en Mexicanen). Hoewel ik de basis regels wel redelijk weet, had ik bv. werkelijk geen idee wanneer er precies een inning is gegooid. Iedereen zat druk te zoeken op zijn/haar telefoon toen ik bedacht dat we natuurlijk tussen 20.000 experts zaten. Ik ben twee bankjes naar voren gelopen, tussen 2 dikke Amerikanen neergeploft en gevraagd wat een inning nou precies was. Natuurlijk draait de hele rij daarvoor zich ook om, om te kijken welke gek er nou vraagt wat een inning is. De twee mannen beginnen hoogst geamuseerd het spelletje uit te leggen en zeggen dat ik vooral terug moet komen als ik iets niet begrijp. Tja, het was leuk om een keer mee te maken maar toen ik een week later een NBA basketbalwedstrijd bijwoonde snapte ik wel weer waarom mijn voorkeur naar deze sport uitgaat; veel sneller, betere show, meer adrenaline etc.

Naast de sportwedstrijden zou ik, zoals aangekondigd in mijn vorige blog, met Tom, Remco en Ilja (Remco's vriendin) een opname van The Daily Show bijwonen. Hoewel ik kaarten had gereserveerd, overboeken ze elke show en zat de zaal 10 mensen voor ons in de rij vol. Wij mochten dus niet meer naar binnen. Dit krijg ik (geheel terecht, lezen jullie mee Tom en Remco?) nog lang te horen gok ik. Gelukkig komt er 5 juni een herkansing en mogen we dan gegarandeerd naar binnen (goedmakertje van de organisatie).

Vorige week ben ik ook voor het eerst wezen stappen in New York. Hoewel ik al een aantal feestjes heb meegemaakt was het niet in zo'n chique tent als deze keer. Het was een feestje van een Spaanse vriend en vond plaats op het dak van Hotel Empire. We moesten ons melden bij ene Javier (een propper) en die zei tegen de uitsmijter dat wij bij hem hoorden. Dan hoor je zo'n heel grote vent tegen de rest van de rij zeggen: 'move to the left people, let these folks pass by.' Met een grote grijns langs de mensen gelopen en boven werd ook nog eens een tafeltje en gratis drank geregeld, ongelooflijk. Niet te vergelijken met een kroeg/club in Nederland. Alles is ontzettend hip en de meeste vrouwen/mannen lopen daar alleen rond om gezien te worden. Zo was er zelfs een modeshow aan de gang met volledig gebotoxde vrouwen. Dan ben je niet heel veel waard in je H&M jurkje...

Je zou bijna vergeten dat ik ook nog stage loop. Gelukkig doe ik dat nog steeds elke dag met ontzettend veel plezier. Alles gaat heel goed en begin nu ook te merken dat ik er steeds meer in kom. Heb al een aantal dingen kunnen produceren en we gaan binnenkort een item draaien dat ik zelf bedacht heb dus dat is wel heel tof! Daarnaast is het mooie dat het werk niet te voorspellen is. Zo denk je een rustig dagje tegemoet te gaan, sta je een uur later een item te draaien met een moslim comedian, even later oog in oog met Geert Wilders (én Ralph Lauren niet te vergeten) en moet Tom 's middags ook nog live in de uitzending. Die dagen zijn zo fantastisch! Heerlijk dat het zo onvoorspelbaar is. Ik probeer overal bij te zijn en alle informatie die ik tot me krijg als een spons op te zuigen.

Tussen alle hectiek door is vorige week donderdag mijn vader aangekomen in New York! Hij blijft t/m zondag en in de tussentijd heb ik hem zoveel mogelijk van New York laten zien. Zo zijn we naar het 9/11 memorial geweest, over de Brooklyn Bridge gelopen, Verenigde Naties bezocht, met boot de East River afgevaren en vooral gewoon rondgewandeld door Manhattan en Williamsburg, want er is zo ontzettend veel te zien. Het is heel tof om hier met hem te lopen. Hij is ook mee geweest naar stage en heeft het befaamde graffiti pakhuis van binnen gezien. Als toetje pakken we morgen de auto naar het gok walhalla van New Jersey: Atlantic City!

Maar goed, Bruce. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten zouden mijn vader en ik samen naar zijn concert in Newark. Ik had staanplaatsen voor ons gekocht wat betekende dat we een 50-50 kans hadden om in de pit te komen omdat ze hier werken met een loterij. Alle mensen met staanplaatsen krijgen een bandje met een nummer en om 17 uur wordt er één nummer uit een grote bak getrokken. Het getrokken nummer mag als eerste naar binnen en de rest volgt. Een grote gok dus want ik wilde het mijn vader niet aan doen om de show vanaf een grote afstand te zien. We zijn 's middags naar het stadion gereisd en hebben daar onze bandjes opgehaald. Waar ik toen al stuiterde van de adrenaline liep mijn vader gewoon rustig achter me aan alles een beetje te observeren. Om 16.30 uur werd er een rij gevormd en een nummer getrokken (gelukkig begon mijn vader toen ook enigszins te stuiteren van spanning). Tot mijn verbazing werd nr. 260 getrokken en wij hadden 341 en 342. Dat betekende dat er maar 80 mensen voor ons de pit in mochten en wij vrijwel verzekerd waren van goede plekken! Waar onze rij juichte en iedereen elkaar omhelsde stonden mensen een rij terug (nummers onder 260 mochten dus als laatste naar binnen) ons geheel terecht met chagrijnige koppen aan te staren.

Een half uurtje later werden we als makke schapen naar binnen geleid waar we na een tijdje wachten de zaal in mochten. Op zo'n moment moet je in een split second bedenken waar je wilt gaan staan. Wij hebben (traditiegetrouw) gekozen voor de linker uitbouw (het podium heeft 3 kleine uitbouwtjes zodat Bruce dichter bij het publiek kan komen, een soort verlengstukken van het podium). En toen stonden we ineens op de eerste rij! Daar in gesprek geraakt met ene Tom en Ingrid uit Connecticut. Tom ging die avond zijn 263e show beleven; en dan zeggen dat ik gek ben met mijn 13 ;). Helaas stond half dronken Jersey Shore achter ons te klagen dat we te lang waren dus dat was wat minder. Om half 9 gingen de lichten plotseling uit en ontplofte het stadion toen de band en Bruce op kwamen.

Mijn vader heeft drie uur lang met genietende verbazing naar de show gekeken. Hoewel hij eerder met mij naar Springsteen concerten was geweest, was deze wel heel bijzonder omdat we zo dichtbij stonden. Wat een feest. Hoewel ik er amper mee bezig was hoopte ik toch stiekem (ergens heel ver weg in een heel klein hoekje) dat Bruce me nog zou herkennen. Maar goed, dat zou toch nooit gebeuren. Het is 2,5 jaar later, hij heeft duizenden mensen gezien en zou nooit verwachten dat ik in Newark zou rondlopen. Maar toch keek Bruce mij een paar keer aan met een blik van herkenning. Tijdens het nummer 'Talk To Me' kwam hij onze kant opgelopen en bleef me met een schuin oog aankijken. Toen draaide hij zich plotseling om, wees naar me en schreeuwde: 'All the way from Amsterdam?!' Hij stortte zich vervolgens op zijn knieën om mij een knuffel en een zoen te geven. Ik dacht dat ik gek werd (papa overigens ook). Voor mensen die mij niet op mn woord geloven, klik hier voor het bewijs: goed opletten vanaf 2.35 min. Wat een fantastische vent en wat een show. Zoals verwacht staat er nu een constante grijns op mijn gezicht en deze gaat er de komende weken ook niet meer af.

Zo, jullie zijn volgens mij wel weer enigszins op de hoogte van mijn leventje in New York. Zoals gezegd gaan we morgen naar Atlantic City. Zondag vliegt mijn vader terug naar Nederland en ik ga maandag gewoon weer aan het werk. Dan kan ik me gaan verheugen op het volgende bezoek want over twee weken komt Guido me al opzoeken! In de maanden daarop komen er ook nog een paar vrienden langs dus ik kan ongeveer elke 3 weken uitkijken naar het volgende bezoek ;). Ik geniet hier volop!

The City That Never Sleeps

New York wordt niet voor niets 'the city that never sleeps' genoemd. Er is amper 1,5 week voorbij sinds mijn vorige blog en ik heb alweer zoveel mogen beleven. Times flies!

Zo stond ik vorige week vrijdag ineens in Madison Square Garden! Een paar uur eerder had ik een berichtje gekregen van een vriendin met de boodschap dat ze iemand kende die last minute niet naar het (compleet uitverkochte) Bruce Springsteen concert kon gaan die avond. Of ik het kaartje over wilde nemen. Ja natuurlijk! Zo wist ik om 16 uur dat ik 's avonds naar het concert zou gaan! Na het werk snel naar huis gegaan, omgekleed en op naar het stadion! Het was wel een raar gevoel om in je eentje naar een concert te gaan, maar ik raakte al snel aan de praat met wat mensen en heb een fantastisch concert gehad, het was weer 3 uur lang feest!

Wat na afloop gebeurde was minstens zo mooi. Ik liep naar de uitgang waar ik in gesprek raakte met ene Patrick. Hij bleek een NYPD officer te zijn die samen met een paar vrienden naar het concert was geweest. Uiteindelijk ben ik met ze in een bar beland en heb een biertje met ze gedronken, echt hilarisch! Ik kreeg allemaal tips hoe te overleven in New York: 'don't trust anyone (except for us of course)' , 'always know where you're going and look confident when you ride the subway' en nog een paar van die mooie oneliners.

Zaterdagavond heb ik Ingrid opgehaald van de bus want die kwam mij voor een kort weekend opzoeken in New York! We zijn 's avonds naar de film geweest (natuurlijk één groot Amerikaans eetfestijn van popcorn, chips en cola) en hebben zondag heerlijk de toerist uitgehangen. We hebben rondgewandeld in Manhattan, het New York Times gebouw gezien en lekker geluncht in Williamsburg met uitzicht op de Manhattan skyline.

Maandag was het alweer tijd voor een Springsteen concert (jullie mogen me gerust voor gek verklaren hoor), deze was echter wel gepland. Dit keer ging ik met een Amerikaanse vriend, Glenn Barnes. Ik heb hem 2,5 jaar geleden ontmoet tijdens een Springsteen concert in Greenville, SC. We hebben altijd via Facebook contact gehouden en hij vroeg begin dit jaar of ik zin had om mee te gaan naar een show in Madison Square Garden. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel. Dus afgelopen maandag hebben we elkaar weer voor het eerst gezien. 's Avonds lekker uiteten geweest (onze leftovers aan een ondankbare zwerver gegeven) en toen naar The Garden (zoals de arena hier liefkozend genoemd wordt) gewandeld. We zaten in section 402 en hoewel ik wist dat dat redelijk slechte plekken waren, had ik geen idee dat het zo erg was. We zaten op de allerachterste rij in het stadion en als ik opstond keek ik tegen een betonning reling aan waardoor ik het podium niet meer kon zien. We waren dus gedwongen om het hele concert te zitten terwijl alle rijen voor ons wel gingen staan. Verder was er iemand drie uur lang keihard joints aan het roken want er hing een constante wiet geur (Glenn: 'ah that reminds you of home, doesn't it?'). Zelfs dit mocht de pret niet drukken, ik heb weer een heel indrukwekkend concert meegemaakt. Ik wil hier de non-Bruce fans niet lastigvallen met een uitgebreid verslag van het hele concert, dus voor mensen die een uitgebreider verhaal willen, voeg me even toe op Skype ;).

Je zou het bijna niet verwachten, maar er moest natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Deze week begon redelijk rustig. Dat veranderde dinsdag ineens. Ik kwam 's middags net terug op kantoor met lunch voor Tom en mij (ja daar zijn stagiaires voor, lunch halen) toen Tom ineens zei dat de kans groot was dat we zo live moesten want Santorum (die streed voor Republikeins kandidaatschap voor presidentiële verkiezingen) stond op het punt om zijn campagne op te schorten. Binnen een uur zaten we in de metro op weg naar ‘het dak'. Het dak is het dak van de Associated Press in hartje Manhattan van waaruit Tom altijd zijn kruisgesprekken met Hilversum doet. Waar Tom al tientallen keren op het dak heeft gestaan was dit voor mij de eerste keer en ik vond het heel tof dat ik mee mocht! Bij AP heb ik kennis gemaakt met een aantal journalisten die mij de werkvloer hebben laten zien. Echt een enorme redactie waar iedereen in zijn eigen cubicle zit te werken. Indrukwekkend om dat een keer te zien. Toen was het tijd om naar boven te gaan en mocht ik zien hoe zo'n kruisgesprek er vanaf de andere kant uitziet.

Donderdagavond was er het plan om naar een feestje te gaan met gratis eten en drank ergens in de stad. Nou dat klinkt goed zou je zeggen. Ik ging er heen met een aantal Duitsers (goed voor de familiebanden) en moest me van te voren aanmelden zodat ik op een lijst kwam. Dat idee vond ik super tof want ik had nog nooit op zo'n lijst gestaan, maar dat viel even tegen. Toen we er 's avonds eenmaal waren stonden er dik 200 mensen in de rij te wachten. Ik was volledig in de veronderstelling dat wij gewoon naar binnen konden want we stonden tenslotte op de fameuze lijst. Daar dacht de uitsmijter anders over. Helaas bleek dat iedereen op de lijst stond en we mochten achteraan sluiten. Daar had niemand zin in en we besloten naar een bar te gaan, toepasselijk Biergarten genaamd, en zijn via het High Line Park daarheen gelopen. Een heel bijzonder park want het is gebouwd op een oud trein traject dat door de stad liep. Je loopt dus door een smal, verhoogd park midden in de stad. Echt prachtig!

Ik kon het helaas niet laat maken want vrijdag mocht ik voor het eerst mee op reportage! We hadden de mogelijkheid om een Koreaanse jongen te interviewen die een aantal jaren geleden ontsnapt is uit een Koreaans werkkamp (3 mensen in de hele wereld is dat gelukt). Een journalist heeft een boek over zijn leven geschreven en we konden beide mannen spreken. Het was een ontzettend indrukwekkend verhaal en interview (zie hier voor item). Voor mij was het vooral heel erg leuk om te zien hoe zo'n dag er precies aan toch gaat; in principe niet heel anders dan de items die ik tot nu toe gemaakt heb, alleen kwam hier een iets duurderde camera aan te pas en deed alles net iets professioneler aan ;). We hebben het item gedraaid in Central Park en de rest van de dag/avond gemonteerd.

Dit weekend ben ik hard bezig geweest met de scriptie, we zijn nu bezig met de laatste loodjes en die wegen best zwaar. Gistermiddag voor het eerst in Central Park hardgelopen, zo gaaf dat dat gewoon kan! Renschoentjes aan en binnen 10 min sta je in één van de bekendste parken van de wereld. Halve park doorgerend en vooral heel veel om me heen gekeken en genoten van het uitzicht. Het is hier super mooi weer (dik 20 graden, morgen 34!) dus half New York zat in het park.

Verder begint het New Yorkse leven nu echt te wennen. Ik voel me hier helemaal thuis maar geniet hier tegelijkertijd nog elke dag van alles. Simpele dingen als koffie halen of gewoon rondlopen, het is prachtig. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit, vooral naar de opvallende creaties die af en toe voorbij lopen. Om jullie een indruk te geven van de mensen die ik dagelijks tegenkom: een fotograaf maakt foto's van allerlei mensen in New York die hij tegenkomt en deze zijn te bekijken op www.humansofnewyork.com of op hun facebook pagina (staan meer foto's). Zulke dingen zie je niet in Groningen of Borgercompagnie ;)

Komende dinsdag ga ik met een aantal mensen van het International House naar een honkbal wedstrijd in het Yankee Stadium, ik heb nog niet eerder een honkbalwedstrijd gezien dus ben benieuwd! Voor woensdag avond heb ik kaarten kunnen regelen om een opname van The Daily Show (een heel bekende satirische nieuwsshow hier) bij te wonen, daar verheug ik me nu al op! Voor de rest weer lekker aan het werk, wat ook absoluut geen straf is!

Dank weer voor alle reacties op mijn blog/facebook/mail etc, leuk om te weten dat jullie al mijn avonturen een beetje volgen!

New York, New York

Ik stond wel even verbaasd te kijken toen mensen mij na twee dagen New York al om de weg vroegen. Hoewel ik hier alleen nog maar de grote dingen ken (zoals Times Square en Penn Station) voelt het toch best leuk om nu al te worden gezien als New Yorker en niet langer als toerist. Misschien is het omdat ik inmiddels zonder kaart de metro en de stad al enigszins begin te snappen. Gelukkig ben ik pas één keer vergeten ergens over te stappen, helaas zat ik toen wel meteen diep in Harlem, oeps. Ik moet zeggen dat ik me hier ook al erg thuis voel. Toen ik me realiseerde dat ik me begon te ergeren aan de slenterende toeristen terwijl ik haast had, wist ik het zeker: ik begin in te burgeren.

Dit was 10 dagen geleden wel anders. Toen kwam ik na een lange vlucht aan op JFK, één van de vliegvelden hier. Een shuttlebusje bracht me naar een station in Manhattan en vanaf daar kon ik een taxi nemen naar het International House waar ik een kamer heb gehuurd. Daar sta je dan met een koffer van 23.00 kilo (netjes hè!), je laptoptas en een enorme rugzak je af te vragen hoe je ook alweer een taxi aanhoudt: 'alleen duim omhoog of toch wijsvinger? Of moet ik mijn hele hand opsteken?'

Toch maar mijn hele hand omhoog. Gelukkig werd ik na 10 seconden al opgepikt door een aardige Indiër en stond ik een dikke 5 minuten later in het International House, mijn thuis voor de komende vier maanden. In dit huis wonen mensen van allerlei nationaliteiten. Eén van de voorwaarden om hier te wonen is dat je verbonden moet zijn aan een universiteit. De mensen hier (zo'n 700) studeren dan ook of lopen net als ik stage. Na veel papierwerk kreeg ik mijn pasje en kon ik naar mijn kamer. Bij het reserveren van mijn kamer kon ik kiezen of ik een kamer met uitzicht wilde. Hoewel ik daarvoor 20 dollar extra per maand betaal, ben ik heel blij dat ik hier voor gekozen heb! Mensen die een kamer zonder uitzicht hebben kijken namelijk tegen een blinde muur of het dak aan terwijl ik hier over de Hudson kan kijken (zie foto's). Mijn kamer is ongeveer 9m2, misschien niet heel groot, maar wel prima. Enige nadeeltje is dat ik hier ongeveer 100 dollar per m2 betaal per maand. Het is dus enigszins aan de dure kant. Het huis is daarentegen wel heel luxe: er is een gym, basketbalveld, dakterras, lounge, studiekamers, grote eetzaal (waar je tegen betaling kunt eten) en zelfs een heuse pub!

Ik vond het hier de eerste dagen wel lastig qua heimwee. Je bent toch in je eentje aan de andere kant van de wereld in een enorme stad. Dit betekent dus in je eentje eten in de grote zaal waar iedereen met elkaar zit te praten. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat mensen gewoon bij je gaan zitten en tegen je aan gaan kletsen. Zo kende ik al snel een flink aantal mensen (de eerste avond was er meteen een kleine borrel) en via via leer je zo nog meer mensen kennen. In minder dan 2 weken heb ik hier nu al aardig wat vrienden die werkelijk waar OVERAL vandaan komen, van Israel tot Mexico en van Nicaragua tot Duitsland en Italië.

Twee dagen na aankomst was het natuurlijk tijd voor Bruce! Donderdagochtend zat ik nog met een halve jetlag al vroeg in de bus richting Philadelphia waar ik met Ingrid (vriendin die bij NOS in Washington stage loopt) naar het concert zou gaan. Het was super leuk om Ingrid na 3 maanden weer te zien en we hebben 2 heel leuke dagen gehad! We zijn snel een paar toeristische dingen afgelopen in Philadelphia en zijn toen naar het stadion gegaan. Helaas was de loterij ons dit keer niet gunstig gezind en kwamen niet in de pit maar er net achter. Hoewel iets verder weg (dan ik gewend was ;)) waren dit ook prima plekken. Het concert duurde bijna 3 uur lang en het was weer één groot feest. Ingrid was ook helemaal onder de indruk. Het is zo leuk om de reactie van mensen te zien die hun eerste Bruce concert beleven. In het begin is het een beetje onwennig omdat je de teksten niet zo goed kent, maar aan het einde van het concert stond Ingrid als volleerde fan met haar handen in de lucht mee te zingen!

Na een korte nacht zijn we vrijdagochtend doorgereisd naar Washington waar ik even langs het kantoor van de NOS ben geweest. Ze zitten in een gebouw met allerlei andere nieuwsstations en het zag er allemaal super mooi uit. 's Middags ben ik met de bus weer terug gegaan naar New York, helaas kwamen we in de file terecht waardoor ik niet 4 uur over de reis deed maar een dikke 7...

En toen was het alweer weekend. Zaterdagavond was het zogenaamde 'all nations' feest. Doordeweeks hadden mensen mij al verteld dat ik in precies de juiste week was aangekomen, want dit zou het feest van het jaar gaan worden. Nou dat bleek het ook te zijn. Het hele huis was uitgelopen: zo waren er veel muziek optredens, cabaret, eten uit allerlei landen en workshops. Ik heb een heel gezellig avond gehad en lag netjes om 3.30 uur in mijn bed nadat ik nog een ‘all american breakfast' bestaande uit pizza en donuts had gegeten.

Afgelopen maandag heb ik voor het eerst Tom en Remco (de vaste cameraman van Tom) ontmoet en even koffie met ze gedronken. Tom heeft mij daarna het kantoor laten zien. Ik had het al even opgezocht op Googlemaps en kwam toen uit bij een soort pakhuis dat vol zat met graffiti dus ik dacht dat ik iets fout had ingetypt. Maar toen ik maandag met Tom naar het kantoor liep, wandelden we op datzelfde gebouw af. Het doet allemaal heel kunstig aan en Williamsburg (waar ik zit) schijnt ook één van de hippere buurten van Brooklyn te zijn. In het pand zelf zitten allemaal kleine kantoortjes; zo zit Nieuwsuur naast een tattoo artist en een chiropractor. Het kantoortje zelf is heel klein, maar verder prima. Ik ben nu dingetjes voor Tom aan het produceren (dus veel mailen en bellen) en ik mag binnenkort mee op reportage in New York!

Hoewel werk een best eind is met de metro (van deur tot deur is het een uur) blijf ik het fantastisch vinden. Wat een creaties stappen de metro in zeg! Van een Afrikaanse vrouw in traditionele kleding die krasloten zit te krassen of haar leven ervan af hangt tot een man die over zijn hele gezicht een litteken in de vorm van een kruis heeft staan. Ook stappen er veel zwervers de metro in die om geld of eten vragen. Zo had ik tijdens mij eerste metro reis een meneer die verkondigde dat zijn ogen ooit waren uitgestoken, hij daardoor niet meer kon werken en dakloos was geworden. Toen hij dat zei keek ik verschrikt op van mijn krant. Helaas zei hij op hetzelfde moment 'here, let me show it to you' en keek ik recht zijn lege oogkas in. Interessant. Hij vroeg geld maar ook eten dus ik heb hem maar mijn mueslireep gegeven - eentje boordevol suikers en vet, dat zal de zielige man goed doen.

Goed, ik hoop dat jullie aan het einde van deze blog weer een beetje op de hoogte zijn van al mijn belevenissen hier. Zaterdag komt Ingrid mij opzoeken in New York en maandag ga ik met een Amerikaanse vriend alweer naar een Springsteen concert! Verder ben ik gewoon elke dag aan het werk, iets waar ik eigenlijk ook gewoon heel erg van geniet.

Dank nog trouwens voor alle smsjes/telefoontjes/mailtjes/reacties! Dat waardeer ik echt enorm!

P.S. Ik heb inmiddels ook een eigen adres in het International House dus kaartjes etc zijn meer dan welkom!

International House - Liselotte Schüren, 471
155 Claremont Avenue
New York, NY 10027
United States

"Pack Your Bags"

Nog maar 1 nachtje slapen en dan zit ik weer in het vliegtuig richting de Verenigde Staten! Dit keer ga ik niet op weg naar Charleston, maar vlieg ik om half 2 's middags naar New York City. Hier ga ik namelijk vier maanden stage lopen bij Nieuwsuur correspondent Tom Kleijn.

Deze blog is nogal last minute aangezien de afgelopen weken enorm hectisch zijn geweest. Door visumproblemen wist ik anderhalve week geleden pas zeker dat mijn stage door zou gaan. Snel alles geregeld, vliegtickets geboekt, verhuisd en over minder dan 24 uur zit ik al in het vliegtuig. Hierdoor heb ik me niet echt kunnen voorbereiden op de stage en kan ik eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven dat ik vanaf morgen in The Big Apple rondloop.

Het begon allemaal midden oktober 2011. De master journalistiek waar ik nu mee bezig ben verplicht een journalistieke stage. Natuurlijk zou het ultiem zijn wanneer ik mijn twee grote interesses - journalistiek en de Verenigde Staten - zou kunnen combineren. Daarom besloot ik te solliciteren voor een stage bij Nieuwsuur New York. Een week na het telefonische sollicitatiegesprek kreeg ik een mailtje van Tom met het onderwerp 'Pack Your Bags'. Toen wist ik eigenlijk al genoeg: ik mag stage lopen bij Nieuwsuur!

In New York zal ik aan de slag gaan als junior producer. Dit betekent dat ik veel zal moeten bellen, regelen en voorproduceren. Daarnaast word ik betrokken bij het gehele nieuwsproces, dus vanaf het pitchen van een onderwerp tot aan de uitzending. Ik loop natuurlijk stage in een ontzettend interessante periode aangezien de presidentsverkiezingen er aan komen en kan dan ook niet wachten totdat ik op 2 april mag beginnen! Het is een droom die uitkomt. Hoewel de laatste paar dagen in NL best moeilijk zijn (verhuizen, afscheid nemen etc) heb ik er heel erg veel zin in en het is natuurlijk ook een enorme luxe om 4 maanden in New York stage te mogen lopen.

Natuurlijk staan er al een aantal dingen op het programma in de VS. Drie keer Bruce (ja, het is een beetje overdreven, maar ach ik ben er dan toch ;)). Het eerste concert is komende donderdag al, daar ga ik met een vriendin heen die nu stage loopt bij NOS Washington. Daarnaast komt mijn vader mij eind april 1,5 week opzoeken, iets waar ik nu al naar uitkijk. En ook hier mag natuurlijk een Springsteen concert niet ontbreken. Er komt waarschijnlijk ook een kleine UNP reünie (even ter opheldering, ik heb ik 2005 een reis langs de oostkust van de VS gewonnen en daar rondgereisd met andere jongeren). Met een aantal van hen heb ik nog steeds contact en we gaan elkaar waarschijnlijk deze zomer weer zien. Genoeg plannen dus!

Ik probeer jullie via deze blog weer op de hoogte te houden van alle avonturen en belevenissen en zal zo vaak mogelijk foto's posten!

Liselotte