Bye y'all

En toen zat mijn semester er ineens op. Na de laatste paar weken flink te hebben gestresst in verband met de tentamens heb ik afgelopen maandag - na de hele nacht door te hebben geschreven - mijn laatste essay ingeleverd en ik heb nu officieel vakantie! Echt een heel rare gewaarwording. Mijn semester is letterlijk voorbij gevlogen, het lijkt wel als de dag van gister dat ik in Charleston aankwam en mijn colleges begonnen. Weet echt niet waar de tijd is gebleven. Gelukkig heb ik een fantastisch vooruitzicht, want Guido en ik zijn net begonnen aan onze roadtrip!

Goed, wat is er nog na Buffalo gebeurd. Eind November heb ik Thanksgiving gevierd bij de familie van mijn huisgenootje Katie. Ik ben bijna een week in Greenville geweest en het was echt super leuk. Haar familie is ontzettend gastvrij en ik ben heerlijk bijgekomen van het Buffalo avontuur. De week bestond vooral uit veel en goed eten, football kijken en winkelen. Het diner was een klassiek Thanksgiving diner met turkey, sweet potatoes, cranberry sauce etc. De vrijdag na Thanksgiving - ook wel Black Friday genoemd - gaan alle Amerikanen MASSAAL winkelen. De winkels gaan dan om vijf uur 's ochtends open en mensen kamperen letterlijk voor deze winkels om als eerste naar binnen te kunnen. Wij zijn rond een uurtje of tien rustig naar een mall gereden en het was echt ongelooflijk druk. De mall was gevuld met mensen die hun armen niet meer bij elkaar konden houden door de vele tassen die ze in hun handen hadden, met schreeuwende kinderen die naar huis wilden, met gestresste vrouwen die nog laatste koopjes wilden scoren en met chagrijnige mannen die achter hun vrouwen aansjokten. Veel om naar te kijken dus. Na een week bij de familie te hebben doorgebracht besefte ik wel dat ik het mis om een familie om me heen te hebben. Het is gewoon fijn om even andere mensen dan studenten om je heen te hebben.

Verder is er eigenlijk niet veel meer gebeurd. De afgelopen weken heb ik voornamelijk achter mijn laptop doorgebracht en de laatste feestjes gevierd met de internationals. Afscheid nemen viel me af en toe toch iets zwaarder dan verwacht. Het is heel raar om vier maanden redelijk intensief met deze mensen te hebben opgetrokken om ze daarna (hoogstwaarschijnlijk) nooit meer te zien. Vooral de Oostenrijkers ga ik missen. Gelukkig had ik iets om naar uit te kijken want na vier maanden wachten was het dan eindelijk zover. Guido ophalen van het vliegveld! Echt één van de leukste dingen die ik hier heb mogen doen. Met de jetlag viel te leven en we hebben een paar heel leuke dagen in Charleston gehad. Woensdag zijn we met een groep internationals uiteten geweest en een basketbal wedstrijd bezocht en verder vooral veel Charleston laten zien. Het was heel leuk om hem alles te laten zien - waar ik heb gewoond, gestudeerd etc. Gisteren zijn we begonnen met onze langverwachte roadtrip! Ons plan is om een roadtirp te maken van ongeveer twee weken met als eindbestemming New York City. Na deze weken vliegt Guido vanaf New York weer naar huis en vlieg ik terug naar Charleston waar ik mijn moeder opwacht. Die is inmiddels ook al flink benieuwd geworden hoe Charleston er uitziet en samen gaan wij een roadtrip maken naar o.a. Atlanta, Memphis en Nashville

Daarna zit het er dan toch echt op en zal ik naar huis moeten. Hoewel ik iedereen echt heel erg mis (ja echt, wees gerust jullie worden allemaal flink gemist) heb ik het hier zo ontzettend naar mijn zin. Als ik dan ook de keuze had gehad om hier nog een semester te studeren zou ik geen moment getwijfeld hebben. Terugdenkende aan dit semester besef ik dat het echt legendarisch was. Natuurlijk ging het merendeel van mijn blogs over de avonturen rondom Bruce en hoewel - en natuurlijk begrijpelijk - velen van jullie denken dat mijn semester daar om draaide, klopt dat gelukkig niet helemaal. Gedurende dit semester heb ik veel vrienden gemaakt, ontzettend veel nieuwe dingen geleerd en echt van het Amerikaanse leven mogen proeven. Ik heb uitbundig gefeest, fantastische uitstapjes gemaakt maar ook erg genoten van ‘simpele' dingen, zoals koffie bij Starbucks en zelfs de colleges waren hier voor het overgrote deel van het semester echt heel leuk. Ik heb bakken met geld uitgegeven maar ik heb tot nu toe alles gedaan wat ik wilde doen en zelfs meer dan dat. Had nooit durven dromen dat mijn semester zo'n groot succes zou gaan worden.

Ik weet niet of ik tijd heb om een verhaal te posten de komende maand, maar zal sowieso af en toe wat foto's plaatsen zodat jullie een idee krijgen waar ik ben en wat ik allemaal uitvreet. In ieder geval wil ik jullie heel erg bedanken voor alle lieve reacties op mijn verhalen, ik heb er echt ontzettend van genoten. Bedankt en tot januari!

liefs

"We'll keep in touch"

Wat ben ik moe. We hebben echt een ongelooflijk weekend achter de rug en ik moet zo meteen alweer mijn koffer pakken want vertrek zo naar Greenville naar Katie's ouders om daar Thanksgiving te vieren! Het is nogal heftig aangezien ik geen tijd heb om van alles bij te komen. Hopelijk kan ik daar wat studeren want dat is er nogal bij ingeschoten de afgelopen dagen/weken. Natuurlijk zal grootste gedeelte van blog weer over Bruce gaan, want Bruce zou Bruce niet zijn als er weer niet iets uitzonderlijks is gebeurd. Voor de mensen - waaronder ik - die dachten dat het niet beter kon na Charlotte hebben het mis...

We zijn zaterdagochtend naar Buffalo gevlogen en na te hebben ingecheckt in ons hotel hebben we besloten om naar de Niagara Falls te gaan aangezien die maar twintig mijl van Buffalo afliggen! Ik was er al eens eerder geweest en het was bijzonder om terug te zijn. We zijn de grens over gestoken naar Canada omdat daar de falls veel mooier te zien zijn. Lekker gegeten in een hardrock café en daarna naar de watervallen gelopen. Wie denkt dat je in een bos loopt en daarna grote watervallen ziet heeft het mis, het is zeg maar Las Vegas in het klein met als extraatje de watervallen. Wel ontzettend mooi om te zien maar daarna beetje nachtleven ontdekt - glow-in-the-dark midget golfen, speelhallen, nog gegokt. Was een mooi avondje.

Zondagochtend relaxt wakker geworden, heerlijk ontbeten bij een tentje verderop en toen besloten om eens te gaan kijken bij het stadion. Daar aangekomen waren we nogal onder de indruk van de hoeveelheid mensen. Deze show was niet te vergelijken met Greenville en Charlotte. Er stonden al honderden mensen in de rij te wachten voor wristbands voor de loterij. We waren blij dat we niet urenlang in de kou hoefden staan. We konden onze kaarten om vijf uur ophalen dus zijn nog even terug gegaan naar hotel. Hier ons klaargemaakt, borden geschreven (om hem te bedanken voor gratis kaarten) en weer terug naar het stadion.

Bij het stadion aangekomen kreeg ik een envelop met kaartjes en wristbands voor de pit en toen moesten we buiten het stadion wachten totdat de deuren open gingen. De mensen die 's middags al in de rij hadden gestaan mochten als eerste naar binnen en dat betekende in principe dat wij achterin de pit terecht zouden komen. Nog een uur buiten in de kou (ja kou, rond de 6 graden) gewacht voordat we eindelijk naar binnen mochten. We zijn naar de pit gelopen en kwamen weer bij Clarence terecht op de derde rij! Echt zoveel beter dan we hadden verwacht, het was fantastisch. Hier met een paar mensen gepraat die we ook in Greenville en Charlotte hadden ontmoet, was gezellig

. Aangezien dit de laatste show van de tour was, waren er veel bekende mensen waaronder Debra Messing van Will&Grace (wat een nep mens is dat zeg!), actrice van Law and Order, één of andere nieuwslezer en een bekende basketbalcoach (Pat somethingsomething...). Het wachten ging stukken sneller dan verwacht en ineens gingen de lichten uit en begon het ‘BRUUUUUCE' geschal. Ik heb niet gezien dat de band opkwam omdat een vrouw voor mij het nodig vond om een bord van twee bij twee meter recht voor mijn gezicht omhoog te houden. Heel fijn.

Het was een feestje vanaf de eerste seconde. Je kon aan Bruce en de band zien dat ze het fantastisch vonden en er een speciale avond van wilden maken aangezien dit de laatste show van de tour was. We hebben ontzettend veel plezier gehad en heerlijk staan feesten tussen alle Amerikanen. Tijdens het lied 'Hungry Heart' zoekt Bruce altijd veel contact met het publiek (zo crowdsurft hij bijvoorbeeld). Hij kwam onze kant op en herkende me onmiddellijk. Er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht en hij schreeuwt ‘hey!' in zijn microfoon voordat ik een high-five krijg. Ik werd helemaal gek en mensen om me heen begonnen meteen te zeggen: 'I think you got yourself a little date tonight.' Ongelooflijk die man. Ik heb er echt geen woorden voor. Tijdens 'Spirit in the Night' kwam hij opnieuw naar me toe, pakt mijn hand vast en valt op zijn knieën voor me en begint te zingen (jaja, lach maar, het klinkt ontzettend groupie maar het is echt fantastisch). Ik werd nog even in mijn hand gekriebeld door hem voordat hij weer vertrekt. Wat een fantastisch concert. Ik weet dat ik dit bij elk concert zeg maar deze avond was wel heel speciaal. Vijf tour premières en 3,5 uur achter elkaar gespeeld! En dat voor iemand van 60, echt fenomenaal!

Ik wilde net weglopen toen het concert was afgelopen, totdat ik ineens op mijn schouder word getikt door een security guard. Ik draai me om en hij zegt 'Bruce wants to see you.' (WAT?!) 'Follow that guy and he will bring you backstage.' (WAT?!) We keken elkaar aan of er iemand was overleden, totaal in shock. We zijn achter de meneer aangelopen en kwamen in een hal terecht waar meer mensen stonden. Hier liepen Wille Nile en Debra Messing ons nog voorbij but I couldn't care less, deed me helemaal niks. We waren alleen maar bezig om te kijken of er iets raars aan ons te zien was (‘zit mijn haar goed?' ‘mijn mascara?') en bezig onszelf rustig te praten wat absoluut niet lukte. Vervolgens worden we door dezelfde man naar een gang geleid waar we Tony - volgens mij de persoonlijk assistent van Bruce - ontmoetten. Een ontzettend aardige man. Hij klopte op de deur van Bruce zijn kleedkamer - ZIJN KLEEDKAMER, dit gaat toch nergens meer over - en liet ons binnen.

Ik heb negen jaar op dit moment gewacht en heb in die jaren zo vaak bedacht wat ik zou willen vragen en zeggen maar op zo'n moment kwam daar echt niets van terecht. Ik kan me niet veel van het gesprek herinneren, was zo onder de indruk. Ons Engels werd ineens ook heel slecht, maar gelukkig kon hij goed zien dat we het ontzettend waardeerden. Ik ben al lang blij dat ik niet ben flauwgevallen of in huilen ben uitgebarsten dus volgens mij ging het nog wel redelijk.

Hij was zooooo - echt, echt, echt niet overdreven - aardig en heeft ons wel tien keer bedankt dat we naar zijn shows kwamen. Dit was zijn manier om ons te bedanken. Bruce zei dat hij het zo leuk vond dat er fans van alle leeftijden zijn, dat we echt heel erg cute waren en 'it's always a pleasure to see you in the audience.' Vervolgens vroeg hij hoe lang we nog zouden blijven en hoe het studeren ging in Charleston. Na nog veel meer vragen en halfbakken antwoorden kon ik gelukkig mijn belangrijkste vraag nog wel stellen: komen jullie terug? Er gingen namelijk heftige geruchten dat dit laatste show van E Street Band zou zijn. Bruce antwoordde dat de band nu op een leeftijd is dat ze alleen nog maar willen spelen. Ze zijn in één van de beste periodes uit hun bestaan en hebben zoveel plezier erin dat ze niet willen stoppen. Er komt een pauze van ongeveer een jaar maar ze komen terug! Het gesprek ging door over een eventueel volgende tour in Europa. Vervolgens kwam er een stukje blanc (ik heb echt geen idee meer wat ik vroeg) maar hij zei in ieder geval 'We'll keep in touch' mochten ze naar Nederland komen. Toen moest ik me toch echt even staande houden en rustig ademhalen.

Alle drie een ontzettend lekkere knuffel - kan niet anders zeggen - gekregen inclusief drie tot vijf zoenen (ik kon niet meer stoppen) en we liepen zijn kleedkamer uit. Voordat de deur dicht was begon ik al half te gillen dus dat heeft hij ongetwijfeld gehoord. Wat een man. Zo lief, bescheiden, zonder ster allures en oprecht geïnteresseerd in zijn fans (zelfs na een optreden van 3,5 uur). We zijn naar buiten geleid door security waar we wat bekenden tegenkwamen. Nog langs de uitgang gelopen waar mensen op Bruce stonden te wachten maar we besloten dit keer door te lopen want zoals iemand al zei 'You just hit the jackpot' and we certainly did. We zijn de kroeg ingedoken en hebben even flink op Bruce geproost. Om twee uur 's nachts nog even naar huis gebeld waar ik - zoals bij de laatste drie concerten - totaal verblufte ouders aan de lijn kreeg.

Gisteravond na een lange dag weer terug in Charleston. Ik ben helemaal kapot, zowel emotioneel als fysiek. Het is zo fantastisch wat ik heb meegemaakt dat ik het zo langzamerhand allemaal niet meer kan bevatten. Ik heb mijn best gedaan om alles enigszins goed te verwoorden maar het red het lange na niet hoe ik me nu voel. Ik zou nu wel even terug in de tijd willen om alles weer opnieuw mee te maken. Het zal wel even afkicken worden na drie shows in twee maanden aangezien het nu minstens een jaar gaat duren voordat we weer mogen. Ik heb er allemaal even geen woorden voor.

liefs

Update!

dus..... hier een kleine update van mn Bruce avontuur.

Sinds woensdagmorgen heb ik mijn telefoon constant bij me gehad, ik sleepte dat ding overal mee naar toe. Als ik de was ging doen, als ik even van mn slaapkamer naar de woonkamer liep, naar college etc. Het was stiekem redelijk stressvol want kreeg elke keer een mini hartaanval als mijn telefoon af ging.

Vanmiddag zat ik in de bibliotheek met Chris te praten over het concert en had hem net verteld dat Bruce om mijn telefoonnummer had gevraagd toen plotseling mijn telefoon afging. We keken beide naar de telefoon en onze ogen werden zo groot als schoteltjes. Ik heb telefoon opgepakt, ben naar buiten gerend en heb opgenomen.

Ik weet het gesprek niet meer woord voor woord aangezien ik oncontroleerbaar begon te trillen en Chris springend tegenover me stond, maar hier kwam het gesprek op neer. Bruce heeft mijn nummer aan zijn management (hij belde zelf ook niet, zijn management belde) gegeven met de boodschap dat ik een vrijkaart zou krijgen voor een show naar keuze. Ik heb gevraagd of Esther en Anne ook mee mochten en dat was geen probleem. Hij zei dat ik hem dit weekend of volgende week kon bellen naar welke show we wilden en dat het dan geregeld zou worden.

Meteen Esther en Anne gebeld die helemaal gek werden. Na lang te hebben overlegd zijn we tot de conclusie gekomen dat we 22 november naar zijn concert in Buffalo gaan. In eerste instantie wilden we naar NYC dit weekend om hem te zien in Madison Square Garden. Hoewel dit natuurlijk een legendarisch stadion is en het ongetwijfeld fantastisch zou worden, is het wel heel kort dag en we hebben alle drie veel toesen volgende week. Ik weet, Bruce gaat voor school, maar we hebben ons gevoel even aan de kant gezet en besloten om het niet te doen. Over twee weken maken we er een weekendje weg van en gaan we naar het laatste concert van de tour, wat ongetwijfeld ook zeer bijzonder gaat worden!!!

Ik had natuurlijk ontzettend gehoopt dat hij zou bellen, maar het nooit verwacht. Het is in ieder geval een man van zijn woord!

“Give me your phone number and we’ll work something out for you”

Een paar reacties van mijn vorige Bruce blog: 'Misschien mag je volgende keer wel een nummertje meezingen,' 'Als je volgende keer vooraan staat herkent ie je vast' en 'in november vraagt 'ie je mee on tour...' Allemaal ontzettend lieve reacties, maar ik was echt in de veronderstelling dat het concert in Charlotte een ‘gewonere' show voor ons zou gaan worden. Natuurlijk - net zoals bij de afgelopen twee concerten - verliep de avond ietsjes anders dan verwacht...

Dit keer gingen we niet met zijn drieën maar met zijn vijven naar Bruce - Marc en Thomas gingen ook mee. We hadden een auto gehuurd en gingen gisteren vroeg op weg naar Charlotte. We kwamen daar rond half twee aan en hebben meteen bandjes gehaald (ze doen in Charlotte ook aan een loterij). Aangezien de loterij pas om half vijf zou gaan beginnen zijn we nog een paar uurtjes door de stad heen geslenterd. Rond vier uur terug gegaan naar het stadion om bij de loterij aanwezig te zijn. Zenuwslopende momenten zijn dat trouwens. Allereerst wordt je in een rij geplaatst wat al super lang duurt en daarnaast vind de man die een nummer uit de pot trekt het ontzettend leuk om mensen langer in spanning te laten door lekker door te praten .i.p.v. het nummer om te roepen. Na een half uur te hebben gewacht was het grande moment eindelijk daar. Nummer 14 werd uit de pot getrokken en wij hadden nummers 118 t/m 122!

Er waren dus maar 100 mensen die voor ons naar binnen mochten, wat betekende dat we goede kans hadden om redelijk vooraan te kunnen staan! Binnen nog een dik uur staan wachten voordat we eindelijk de zaal werden binnengeleid.

Aangezien het altijd druk is bij het midden van het podium zijn we weer naar de zijkant gelopen waar Clarence gestationeerd is. We kwamen op precies dezelfde plek terecht als in Greenville - tweede rij. Wat een mazzel! Er waren een aantal mensen in de pit die ook bij het concert in Greenville waren dus daar hebben we een tijdje gezellig mee staan kletsen voordat om half negen de lichten uit gingen. Inmiddels wisten Anne en Esther wat ze moesten verwachten dus die gingen vanaf minuut 1 compleet uit hun dak. Dit was het eerste Bruce concert voor Thomas en Marc en hoewel zij niet zo goed wisten wat ze moesten verwachten, werd de grijns op hun gezicht steeds groter naarmate het concert vorderde en ze vonden het fantastisch.

Tijdens de eerste liedjes kwam Bruce af en toe vlak bij ons staan maar keek ons maar niet aan en - verwend als we zijn door vorige keer - hadden we zoiets van 'kom op, kijk es naar beneden, we staan hier!!' Bij het vierde liedje kwam Bruce weer onze kant op. Zijn blik ging naar beneden, hij zag me en schreeuwt 'hey!' OMG, hij herkende me van vorige keer - Joren, je had gelijk

! Ook Anne en Esther werden meteen gespot. Tijdens het concert kwam hij ons af en toe opzoeken en wauw wat blijft dat een bijzonder gevoel.

Het concert was fenomenaal, weer lekker staan springen en dansen tussen alle ‘saaie' Amerikanen. Wat een heerlijk feest. Mooie setlist, hij heeft liedjes gespeeld die ik al jaren wilde horen en hij herkende ons nog, dus perfecte avond. Na twee uur en drie kwartier kwam met het liedje Higher and Higher de show ten einde.

Nog even met wat mensen gepraat die ons nog herkenden uit Greenville en toen zijn we de zaal uitgelopen. Aangezien het ons de vorige keer ook gelukt is om Bruce te ontmoeten hebben we besloten om relaxt een rondje rond het stadion te lopen om te kijken waar de artiesten uitgang was. Mocht het niet lukken was het ook allemaal prima, maar we waren gewoon nieuwsgierig.

Na vijf minuten te hebben gelopen zagen we ineens dranghekken staan bij een uitgang en dat was ongetwijfeld de plek waar Bruce vandaan zou vertrekken. Er stonden ongeveer dertig mensen en het was ontzettend koud maar we wilden wachten totdat Bruce naar buiten zou komen. Eerst kwam Clarence in een decadente limousine langsrijden, armpje nog even uit het raam, gezwaaid en toen was het wachten geblazen. Een kwartier later komt er ineens een dikke witte SUV naar buiten rijden met Bruce erin. Mensen om mee heen begonnen te gillen maar het zag er niet naar uit dat hij zou gaan stoppen.

Het volgende is moeilijk te geloven maar ik verzin het ECHTECHTECHT niet

.

Op het moment dat Bruce langsrijdt, draait hij zijn hoofd om en ziet me staan. Bruce gebaart naar zijn chauffeur dat hij de auto moet stoppen. Vervolgens rommelt hij wat in de auto (op zoek naar een stift) en stapt de auto uit. Hij komt recht op me afgelopen, geeft me een knuffel en een zoen en vraagt wat ik van de show vond. Ik was zo overdonderd dat ik alleen kon uitbrengen dat het fantastisch was. Vervolgens vraagt Bruce aan ons waar we ook alweer studeerden en hoe lang we nog in de VS zijn (jaja hij herkende ons echt!!!). Na zijn vragen te hebben beantwoord vraagt hij of we van plan zijn om nog meer shows te gaan bezoeken deze tour waarop ik zeg dat we dat heel graag willen maar dat we daar het geld niet voor hebben.

Voor de mensen die zich hebben afgevraagd waar de titel van mijn blog vandaan komt, hier is ie... Bruce zegt 'give me your phone number and we'll work something out for you.' Natuurlijk vergeet ik spontaan mijn telefoon nummer, dus nadat ik deze vier keer fout op een blaadje heb geschreven, staat het er volgens mij nu goed op (ik kon niet nadenken op dat moment, dus heb het niet gecontroleerd). Ik heb het blaadje aan Bruce gegeven met de boodschap dat we hier nog maar voor 1,5 maand zijn waarop hij zei 'oh that's perfect, because the tour ends within a few weeks.' Nog een kus, knuffel en handtekening gekregen waarna hij de auto weer in stapte en vervolgens weg reed. Ik wist (inmiddels voor de derde keer, het is toch ook erg) niet wat me overkwam, andere fans keken me echt aan of ze water zagen branden. We hebben elkaar een halve minuut aan zitten kijken of dit allemaal echt wel waar was. Toen het eenmaal doordrong weer een potje staan gillen en zijn we naar de auto gelopen. Vanochtend om kwart over vier thuis en ik had om negen uur weer college, dus ben helemaal kapot nu maar dat kan me allemaal niets schelen.

Ik kan het allemaal nog steeds niet geloven, ik ben hier veel te nuchter voor. We hebben ons niet staan opdringen, of uren voor het hotel liggen wachten ofzo. Gewoon genoten van het concert en daarna nog even rustig om het stadion heen gelopen. Maar ja, zoals mama altijd zegt 'het heeft zo moeten zijn' en daar heeft ze misschien wel groot gelijk in. Alles klopte gisteren.

Ik heb geen idee of Bruce (waarschijnlijk zijn management) gaat bellen en als hij belt wat het aanbod dan is. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat mijn telefoon geen moment van mijn zijde wijkt (nee, ook niet tijdens college, dan storm ik de klas wel even uit). Ik kan voor geen meter alles nu uitdrukken op papier, maar volgens mij hebben jullie wel enigszins een goed beeld gekregen. Dit slaat echt alles, hoeveel mensen maken dit nu mee? Mr. Bruce Springsteen himself herkent me, mien god zeg, ik kan er echt niet bij.
Goed, telefoon ligt naast me en ik hou hem scherp in de gaten. I'll keep you posted!

Liefs

21!!

Net terug uit de bibliotheek en voordat ik ga slapen toch nog maar even een blog typen omdat ik er net tot mijn schrik achterkom dat het alweer drie weken geleden is dat ik een verhaal heb gepost. De tijd vliegt hier. De maand september duurde nog wel redelijk lang, maar ineens is het half oktober en gaan we al richting november!

Afgezien van een paar ontzettend leuke uitstapjes in de weekenden waren de doordeweekse dagen redelijk saai. De afgelopen weken waren echt belachelijk druk en we zitten meer dan ooit in de bibliotheek om te leren en essays te schrijven. Ik heb in Groningen nog nooit 's avonds in de UB gezeten en vraag me nu ook af en toe af wat ik in de afgelopen jaren thuis heb uitgevreten. Hier zijn dagen van 6/7 uur in de bieb geen uitzondering. De week voor fall break (week waarin ik jarig was) was het al helemaal dolle pret omdat het midterm week was. Flink moeten blokken maar dat betaald zich dan gelukkig ook weer terug. Zo kregen de nerds Esther en Liselotte vorige week even te horen dat we de hoogste cijfers van de klas hadden op onze Mass Media toets. Docent was behoorlijk onder de indruk en het is wel een tof gevoel als je beter scoort dan de Amerikanen.

Maar goed, laten we bij het begin beginnen. Mijn verjaardag! Alle Amerikanen vonden het nogal een big deal dat ik 21 werd: 'you can finally go clubbing!' 'OMG that's awesome, you can drink legally!' waren de meest populaire reacties. Ik moet zeggen dat het ook wel bijzonder is om 21 te worden in de VS maar aangezien ik al een aantal jaartjes vrolijk mag drinken was het voor mij toch niet zo'n big deal als voor de meeste Amerikanen.

Hoewel ik had verwacht dat mijn verjaardag enigszins een saaie dag zou gaan worden, werd uiteindelijk nog heel gezellig. Toen ik 's ochtends de deur uitliep had de Nederlandse delegatie een bord met ballonnen op de voordeur geplakt waarop stond 'Liselotte 21!!' Heel lief

. Rest van de dag college en natuurlijk midterm week dus dat betekende maximaal bieben. Dit is niet helemaal gelukt want ik vond mijn verjaardag een prima excuus om eens niet te leren. Heel veel kaartjes en pakketjes gekregen waar ik echt ontzettend blij mee ben, super bedankt! Heb daar echt van genoten. Hele voedselpakketten gekregen - ik kom waarschijnlijk niet dik terug van de hamburgers maar van alle drop, spekjes, hagelslag, PEPERNOTEN en stroopwafels. Wist trouwens niet dat een broodje hagelslag (zelfs zonder boter) zo lekker kon zijn.

's Avonds na college met zijn allen (inclusief de moeders van Esther en Jelle die hier op bezoek waren) taart gegeten bij Kaminsky's. Je had keuze uit allemaal verschillende soorten taart en ijs. Heerlijk, het was zoveel dat ik de volgende dag nog buikpijn had maar dat was het totaal waard. Donderdag was Jelle jarig en toen zijn we ook nog eens met zijn allen uiteten geweest om de beide verjaardagen te vieren.

Vrijdag had ik nog tot één uur 's middags college en ben daarna met Constantijn naar Target gegaan omdat hij kleren nodig had voor het rafting weekend en het paintballen (schijnt dat die verf namelijk niet meer uit je kleren gaat). Eenmaal in de Target hadden we al snel de Halloween afdeling gevonden en hebben ons hier een uur lang bijzonder goed vermaakt met het aantrekken van de meest interessante pakjes. 's Avonds alvast mijn spullen bij elkaar gezocht want de volgende dag zouden we om half 10 's ochtends richting Tennessee vertrekken!

Zaterdag de gehele dag in een auto doorgebracht aangezien het acht uur rijden was naar Tennessee. Na acht uur rijden vanaf Groningen zit je ergens in Frankrijk en doet de gemiddelde Nederlander dan ook hoogstens één keer per jaar, maar hier is het heel gewoontjes om voor een weekendje even acht uur op en neer te rijden. Ik vond het allemaal best, heb me prima vermaakt die acht uur. In het busje was helaas amper tot geen ruimte voor bagage en het was nogal een avontuur om alles in de auto te krijgen. Uiteindelijk gelukt en tja als we ergens stopten dan maar even over de banken heen naar buiten klimmen, wel zo gemakkelijk.

Aan het einde van de dag kwamen we op onze bestemming aan: Red Butt Lodge - ja ik weet, klinkt smerig maar een Red Butt is gewoon een naam van een boom die bij onze cabin stond, dus het valt allemaal wel mee. We zaten midden in de bossen wat wel heel bijzonder was. 's Avonds boodschappen gedaan in één of andere hillbilly supermarkt - mensen met confederate flags op hun t-shirt, kindjes in militaire outfits, mannen die je 's nachts niet wilt tegenkomen etc. Nog gerelaxt bij onze cabin en gekeken hoe de mannen een paar uur lang probeerden vuur aan te maken met nat hout - volhardend maar niet echt effectief - en toen rond een uurtje of één mijn bed opgezocht. Natuurlijk vind ik in mijn bed een gigantische spin - ja pap, ik weet dat ik overdrijf met de grootte van spinnen maar deze was echt heul groot - dus lag die nacht niet lekker maar heb het allemaal overleefd.

Volgende dag heel relaxt ontbeten en toen was het tijd om te gaan raften! Ik keek hier al een tijdje naar uit en ben zeker niet teleurgesteld, het was fantastisch! Eerst kregen we een half uur instructies wat te als je uit de boot valt, naar beneden wordt gezogen, een rots raakt etc. Niet echt heel rustgevend dus. Daarna gear aangetrokken, bus ingestapt en op weg naar de rivier. Onze groep werd opgedeeld in drie boten en ik zat met Petra, Felix en Marck in een boot. Wij hadden nogal een aparte gids. Het was een ontzettende show-off die wel even wilde laten zien hoe goed en tof hij was. Hoewel we hem in het begin uiterst irritant vonden had het wel als voordeel dat hij ook echt een ervaring van het raften maakte. De stroomversnelling en watervalletjes zijn gerankt van 1 tot 4 (4 moeilijkst) maar hij maakte van alles een 4 door er zijwaarts of achterstevoren in te gaan. Best heftig nog dat raften, je gaat echt met een flinke snelheid op rotsen, watervalletjes en stroomversnellingen af en hoopt dan maar dat je in de boot blijft zitten.

Op een gegeven moment besloot de gids te gaan ‘surfen' - dan ga je tegen de stroming in terug peddelen naar de waterval en door de hydraulische kracht blijf je dan op één plek. Helaas maakten wij een beetje te veel water waardoor we omsloegen. De gids was enigszins in shock omdat hij dit toch niet helemaal had verwacht. Hoewel het wel even eng was konden we allemaal veilig terug in de boot klimmen. Tegen het einde van de trip mochten Petra en ik nog voorop de boot gaan liggen en gingen we head first de watervallen in, echt super tof!

Het water was koud en de buitentemperatuur was ook niet echt aangenaam dus we waren allemaal een beetje blauw gekleurd na twee uur raften. Snel naar huis gegaan en onder warme douche gesprongen en heerlijk opgewarmd.

Helaas was het weer zondag nog steeds slecht en ging paintballen niet door - en dat terwijl ik zo'n zin had om mensen neer te knallen. We hebben toen besloten om naar Chattanooga te gaan, een stad verderop met het één na grootste aquarium van de VS. Hoewel dat misschien nogal saai klink was het ontzettend leuk. Ik hoef de eerste vijf jaar geen vis meer te zien na vier uur in het aquarium te hebben rondgelopen maar het was wel echt indrukwekkend. Vooral de haaien was een interessante ervaring

. 's Avonds nog uiteten en naar de film geweest. Misschien niet zo'n spannende dag als paintball, maar het was een leuk alternatief.

Helaas moest dr. Mack de volgende dag om vier uur 's middags weer in Charleston zijn dus zaten we met zijn allen dinsdagochtend heel vroeg weer in de auto. Driekwart van de rit geslapen en gerelaxt dus die acht uur was zo om. 's Avonds toch nog maar even de bieb in, want zo'n weekendje is heerlijk funest voor school.

Vrijdagavond zijn Jelle, Anne en ik naar de opening van het Charleston basketbal seizoen geweest. Ontzettend Amerikaans met cheerleaders en andere gillende figuren maar het was wel mooi om dat ook eens te zien. Later op de avond zijn Jelle en ik de stad ingegaan om het nachtleven van Charleston te ontdekken - ik ben tenslotte 21, dan wil je ook wel eens wat. Hilarische avond gehad maar ik kwam erachter dat ik na twee maanden amper drinken toch niet meer zo goed tegen drank kan. Dit, aangezien ik zaterdag EN zondag een kater had.

Morgen nog hele dag de bieb in en dan komt Jurjen aan het einde van de middag! Hij heeft dan fall break en komt een lang weekend naar Charleston. Al een beetje plannen voor het weekend gemaakt maar het wordt vooral lekker rustig aandoen (wat mij betreft) en bijkomen van de afgelopen weken. Komende vrijdag speelt er een Michael Jackson Tribute Band in de Music Farm dus daar gaan we sowieso heen en zaterdag waarschijnlijk naar een feestje van Caroline - een Frans meisje die jarig is.

Zoals jullie waarschijnlijk wel uit mijn verhalen kunnen opmaken heb ik het hier nog altijd ontzettend naar mijn zin. Het is hard werken, en af en toe redelijk stressvol maar alle leuke dingen die ik hier mag beleven maken dat totaal goed. Ik zit al over de helft van mijn semester en in minder dan twee maanden staat Guido alweer voor mijn neus (kan niet wachten

). Ik geniet nog even lekker verder en zal volgende keer weer iets sneller van me laten horen.

Kus!

ps. door alle drukte heb ik nog geen tijd om foto's up te loaden dus die komen volgende week!

U2 baby!

Aangezien het eergisteren alweer twee weken geleden was dat jullie van me hebben gehoord vond ik het vrijdag wel weer tijd om een blog te schrijven. Ik had mijn blog bijna af en mijn weekendplannen stonden redelijk vast - feestje, leren, leren, leren, feestje - toen ik ineens een smsje van Claudia kreeg dat zij, Thomas en Veronika zaterdag naar een U2 concert gingen. Ze hadden een kaartje over en vroeg of ik mee ging!! Als het even kan zeg ik hier tegen alle leuke dingen volmondig ja (ik studeer tenslotte maar één keer in Amerika) en zo zat ik zaterdagochtend om zeven uur in de auto met de drie Oostenrijkers en waren we op weg naar Raleigh!

De reden waarom we zo vroeg weg moesten was niet omdat we vooraan wilden staan (we hadden zitplaatsen) maar omdat we de kaartjes nog op moesten halen. Ze waren namelijk gekocht op Ebay. Nu ben ik nogal sceptisch tegenover tickets kopen op Ebay dus ik zag ons 's middags alweer terug rijden omdat het fake tickets waren. Na vier uur rijden kwamen we aan bij een McDonalds waar we hadden we afgesproken met ene Scott Cooper die de tickets wilde verkopen. Het zag er allemaal betrouwbaar uit, maar ik geloofde het pas echt toen we 's middags in het stadion waren. We kwamen rond een uurtje of één in Raleigh aan en hadden dus nog de hele middag om de stad een beetje te verkennen.

Mooi stad, stuk moderner dan Charleston. Door stom toeval nog bij één of andere hondenshow belandt. Wat een zielig schouwspel zeg! Er waren verschillende activiteiten georganiseerd. Eén daarvan was om je hond zo mooi mogelijk aan te kleden. Ik heb honden verkleed als vlinders, dokters (was by far de ergste), spinnen, pompoenen en ballerina's voorbij zien komen. Ook de meest vage hond alle tijden gezien - totaal uit balans (zie foto). Aan het einde van de middag zijn we nog naar een mall geweest, daar een paar uurtjes rondgehuppeld om vervolgens weer in de auto te stappen naar het stadion! Na een kwartiertje rijden hoorden we U2 al soundchecken; het concert werd in een opluchtstadion gegeven, echt super mooi. Auto geparkeerd op één van de vele parkeerplaatsen (lees: stukken gras waar je $20 voor mag neertellen) en op naar het stadion.

Amerikanen maken van zo'n concert echt een dagje uit. Velen komen al 's ochtends vroeg, parkeren hun auto, laden de barbecue uit en zitten de hele dag een beetje te eten en te relaxen voordat ze naar het stadion gaan. Toch nog een beetje bang dat het fake tickets waren kwamen we aan bij de ingang. Nog een mini-hartaanval gehad, want eerst zei scanner dat ticket niet goed was maar thank god lag dat aan het apparaat en ineens stonden we in het stadion! Potje staan gillen dat we er eindelijk waren en op weg naar onze plaatsen. Hoewel we achter het podium zaten heet de U2 tour niet voor niets the 360° tour. We konden het vanuit elke hoek prima zien. Ik heb nog nooit zo'n gaaf podium gezien! Een soort van spaceship met een raket in het midden (foto's volgen nog).

Om kwart over zeven begon het voorprogramma, Muse! Supervet optreden, het werd inmiddels al donker en dat maakte het wel heel bijzonder. Het was een heldere nacht en het optreden was bij volle maan. Muse heeft in totaal een uurtje gespeeld, daarna lichten weer aan en het hele podium werd nog eens extra omgebouwd. Rond negen uur gingen ineens de lichten uit en werd 'Ground control to Major Tom' van David Bowie ingezet. 60.000 mensen gingen uit hun dak toen de band op kwam. Hoewel ik geen enkel lied van hun nieuwe cd ken, heb ik een fantastische avond gehad. Met zijn vieren keihard mee staan bleren op One, Elevation, Where the Streets Have No Name, Vertigo etc en hoewel wel zitplaatsen hadden hebben we geen minuut gezeten. Hoogtepunt van de avond: Een man had een request meegenomen voor het lied 'People get Ready' en had onder dat verzoek de gitaarakkoorden geschreven. Bono zag het request, pakte het spandoek en begint het nummer te zingen. Halverwege het nummer stopt hij met zingen, zegt iets in de trant van 'don't be shy' en gooit de microfoon naar de man in het publiek die het bord vast had. De man grijpt zijn kans en zingt vol overgave het refrein voor 60.000 mensen, kippevel zo mooi. Uiteindelijk hebben ze twee uur gespeeld, wist niet zo goed wat ik van te voren moest verwachten maar het was een fantastisch concert!

Nog even in stadion gebleven en nagenoten van alle indrukken. Toen we terugliepen naar de auto hadden de hongerige Amerikanen inmiddels hun barbecue alweer tevoorschijn gehaald en onder het genot van (te) veel bier - het was ook niet dat ze terug moesten rijden ofzo - zaten ze kilo's vlees te eten. Verkeer was een chaos maar na 45 min zaten dan toch op de snelweg en gaf onze GPS aan dat we rond vijf uur 's ochtends terug zouden zijn in Charleston. Al snel in slaap gevallen en zo gingen de vijf uur best snel voorbij. Uiteindelijk kwart voor vijf thuis, bijna 24 uur op. Doodmoe maar met een super tevreden gevoel. Ik heb een geweldige dag gehad met Claudia, Veronika en Thomas. En... Thomas gaat 3 november mee naar Bruce! (Eerst zou Esther's huisgenootje meegaan maar die kan niet meer, dus we hadden een kaartje over).

Goed, wat heb ik verder nog beleefd de afgelopen twee weken. In ieder geval was het een stuk minder spannend dan gisteren aangezien ik vooral heeeeel veel tijd in de bibliotheek heb doorgebracht. Docenten vinden het namelijk nodig om naast de enorme bergen huiswerk elke week een paar toetsen en essays op te geven. De stof is makkelijker dan in Nederland maar het is gewoon zo ontzettend veel dat dagen in de bieb tot een uurtje of elf 's avonds geen uitzondering zijn. Mijn gemiddelde week bestaat vooral uit bibliotheek en koffie en dan ben ik er zo zat van vrijdag dat ik veel te weinig in het weekend doe. Dit zorgt er dan weer voor dat ik zondagavond weer in de stress schiet over de komende week. Heerlijk studentenleventje....

Twee weken geleden grote test gehad voor American Public Address. Deze woensdag cijfers teruggekregen en alle Nederlanders hebben de Amerikanen verslagen qua cijfers

. Hoewel wij (afgezien van Constantijn, die op miraculeuze wijze 103% scoorde) niet eens heel hoge cijfers hadden (rond 83% van 100) waren de Amerikanen redelijk sneu bezig. Ze vonden het allemaal maar moeilijk en gaven dan twee seconden later toe dat ze niets hadden gelezen, hmmm wat raar. Een meisje vond het in ieder geval maar belachelijk dat de ‘foreigners' hogere cijfers gehaald hadden. Donderdagmiddag een super interessante lezing bijgewoond over 'political scandals' waar onder andere de press secretary van Bill Clinton bij was. Kreeg er voor het vak Mass Media ook nog eens extra punten voor, dus dat was al helemaal prima.

Vorige week vrijdag wilden Jelle, Anne en ik wel eens Tanger Outlets bezoeken. Het is winkelcentrum waar alleen maar outlet winkels zitten en alles dus een stuk goedkoper is. We besloten een bus te nemen en deze rit bewees nog maar eens dat we echt gezegend mogen zijn met de bussen in Nederland - ja, zelfs degene naar het Zernike waar je plat wordt gedrukt. Hoewel segregatie in Amerika al meer dan vijftig jaar is opgeheven wordt je er nog elke dag mee geconfronteerd. In the Dining Hall en supermarkt werken alleen donkere mensen en de blanken zitten voorin de bus en de donkere mensen achterin.
Wij de bus in en op weg naar Tanger Outlets. Halverwege de rit moest een man in een rolstoel de bus in maar het liftje dat in de bus zit om mensen aan boord te hijsen werkte niet. Na een kwartier te hebben geprobeerd gaf de buschauffeur het op. Hij weigerde door te rijden en belde een andere bus voor hulp. Daar zaten we dan met zijn drietjes in de ghetto. Nergens politie te bekennen, geen voetgangers meer op straat en alleen maar mensen die voor hun half vervallen huisjes hingen en ff kwamen kijken wat er aan de hand was. Nou geloof me, dan voel je je niet echt tof. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd. Het outlet center viel me een beetje tegen, maar wel nieuwe renschoenen gekocht

. Op de terugweg weigerde Jelle - 'Ik ga nooit meer die bus in' - de bus te nemen. Taxi gebeld en naar huis gereden.

's Avonds stond een trip naar Pantheon gepland - de lokale gaybar van Charleston. Ik had al van Annemiek en Do (die zaten hier vorig jaar) gehoord dat dat echt hilarisch moest zijn. Eerst thuis een klein feestje met wat mensen en toen rond een uurtje of elf op weg naar Pantheon. Bij de deur verloren we al meteen twee meiden, ze waren nogal aangeschoten en toegang werd prompt geweigerd - is weer eens wat anders dan met je dronken hoofd 't Feest in de stad binnenstappen. Ik was nog nooit in een gaybar geweest dus dat was al een ervaring op zich, maar daar kwam bij dat er om 12 uur 's nachts een heuze dragqueenshow begon! Vrouwen/mannen (tja wat zijn het) komen 1 voor 1 het podium op in de meest prachtige outfits en dan gaan ze al playbackend de zaal rond om geld te vangen. Hilarisch. Naderhand had Jelle het al snel gezien - 'ja ik ben hier echt te nuchter voor hoor' - en hij en Anne gingen terug naar Kelly House. Constantijn en ik hebben daar nog flink staan dansen totdat om half 2 (JA HALF TWEE) ineens de lichten aangingen en er werd omgeroepen dat ze gingen sluiten.

Volgende dag weer geleerd en 's avonds zijn we naar de film Inglorious Bastards geweest. Echt een aanrader, ontzettend goede film van Quentin Tarantino. Gegeten in de bioscoop, ja dames en heren, in Amerika kun je complete maaltijden in de bios bestellen. Want stel je toch eens voor dat je in de bioscoop honger krijgt en er is niets te eten. Om te voorkomen dat Amerikanen uithongeren is het mogelijk om hamburgers/pizza en nog veel meer ‘voedzame' maaltijden te bestellen met natuurlijk een ‘chocolate chip cookie milkshake.' (wat echt belachelijk lekker was, dat wel

).

Zondag ook weer vroeg de bieb in want aan het einde van de middag zou Jurjen (vriend en oud bestuursgenoot) komen! Hij studeert op dit moment aan Furman University en was met wat mensen een weekendje in een beachhouse, een uurtje rijden van Charleston. Aan het einde van de middag waren ze in Charleston en we hebben een paar uurtjes met zijn allen doorgebracht. Het was echt fijn om een vriend uit Nederland te zien. Helaas was het maar kort aangezien ze ook weer terug moest rijden maar over 3 weekjes komt Jurjen hier een heel weekend!

Deze week eigenlijk niet echt iets bijzonders meegemaakt, naast U2 natuurlijk!

Komende woensdag al jarig, tijd vliegt hier. Helaas wordt het waarschijnlijk niet zo'n interessante verjaardag aangezien ik tot 9 uur ‘s avonds college heb maar Jelle (8 oktober jarig) en ik vieren het waarschijnlijk een weekend daarna. Komend weekend ga ik namelijk raften in Tennessee!! Dit gaat uit van international club en met 12 mensen gaan we weekendje doorbrengen in de bossen. Zondag raften en maandag paintballen, hoe tof! Ik heb stiekem echt ontzettend veel zin om mensen neer te knallen.

Extra foto's van onze roadtrip volgen ergens deze week denk ik. Nog bedankt voor al jullie lieve reacties op mijn vorige blog, heb er echt van genoten!

Liefs

“I love you and see you soon”

Hoewel het nog niet eens een week geleden is dat ik een verhaal op mijn blog heb gepost, heb ik nu alweer zo veel te vertellen dat ik er niet langer mee kan wachten - 100% Bruce though dus mocht je niet van hem houden dan kan je nu beter stoppen met lezen. Inmiddels is het alweer vrijdag maar kan nog steeds niet geloven wat ik eergisteren heb meegemaakt. Ik dacht toch echt dat mijn 'Bruce-geluk' wel op was voor dit jaar...

Het concert viel dus op een woensdag. Ik heb maandag en dinsdag geprobeerd om zoveel mogelijk in het voren te werken maar dit mislukte enigszins aangezien mijn hoofd alleen maar naar het concert stond. Hoewel ik hem nu al zeven keer gezien heb blijft het elke keer spannend. Dinsdagmiddag zijn Anne en ik de stad in gegaan en hebben stukken karton gescoord waar we onze verzoeknummers op hebben geschreven. Naast het request voor 'the fever' heb ik toch maar voor de zekerheid een 'Dutch Courteney Cox' bord gemaakt (nu wel goed gespeld), je weet maar nooit!

Woensdagochtend auto opgehaald en op gingen we op weg naar Greenville waar Bruce op zou treden! Wat een bak zeg! De reis verliep super soepel, 3,5 uur Bruce in de auto gedraaid en we hebben met behulp van kaarten en een route beschrijving onze bestemming in één keer bereikt. Anne, Esther en ik hadden een spotgoedkoop hotel geboekt voor woensdagnacht. Hoewel het dan ook een mistroostige bedoening was, was de kamer verder prima. Hier hebben we ons even opgefrist en omgekleed alvorens we weer in de auto stapten op weg naar het stadion. Het was een uurtje of drie toen we aankwamen bij het Bi-Lo Center, hier zou Bruce over vijf uur gaan optreden.

Amerika hanteert een ander concertsysteem dan Europa. Ten eerste krijg je geen ticket, maar scannen ze je creditcard en zo kunnen ze zien of je kaartje hebt gekocht (moeten ze in Nederland ook doen, ben je van hele zwarte markt af). Ten tweede werken ze hier met een loterij. Tussen twee en vier uur werden er bandjes uitgereikt met een nummer. Er zijn bijvoorbeeld 400 mensen die op komen dagen tussen die tijden dus 400 bandjes. En dan begint de loterij; er wordt een nummer getrokken (dat was nu 134) en dat betekent dat nummer 134 als eerste naar binnen mag, nummer 135 als tweede enzovoort. Je begrijpt dat nummer 133 zich nogal genaaid voelde. Wij hadden nummers 281, 282 en 283 en hoewel dat betekende dat wij 150 mensen voor ons hadden viel het uiteindelijk reuze mee. Ten derde doen ze hier niet aan rennen. Waar je in Nederland zo hard mogelijk naar het podium rent om vooraan te staan wordt je hier als makke schapen naar binnen geleidt. We hebben nog een dik uur in de rij moeten staan (er kwamen om het kwartier mannetjes langs die controleerden of iedereen nog wel op de goede plek stond) en toen gingen om zes uur de deuren open. Niets rennen, iedereen wacht hier netjes op zijn beurt en dringt niet voor.

Ook in de pit werd er niet gerend, geduwd of wat dan ook. Iedereen zocht gewoon rustig een plekje. Nu maakt Bruce altijd gebruik van drie uitbouwen zodat hij dichter bij het publiek kan komen. (Je moet je voorstellen dat er drie blokken aan de rand van het podium vastzitten die fungeren als een verlengstuk). Bij de middelste stonden al aardig veel mensen dus we besloten naar de zijkant te gaan, bij de uitbouw waar de saxophonist Clarence Clemons zit en kwamen super gemakkelijk op de tweede rij terecht. Lange Nederlanders kunnen overal overheen kijken dus het voelde of ik op de eerste stond. Het zou nog twee uren duren voordat de show begon dus we konden rustig aan doen. Al snel raakte ik in gesprek met Brax uit LA en op een gegeven moment voegden zich meer mensen bij het gesprek waaronder een man die in Nederland had gewoond. 'Ik miss well frikaaandell special hor, oh and stropwaaafels!' Het duurde niet lang of mensen wisten dat we uit Nederland kwamen en zo hebben we wat af zitten praten in die twee uur.

Om kwart over acht gingen dan eindelijk de lichten uit en ik zou mr. Springsteen weer live gaan zien. Eerst kwamen de bandleden het podium op en aan de zijkant van het podium waar wij stonden werd Clarence met een lift het podium opgeholpen (hij wordt echt oud) om begeleid door Bruce een daverend applaus in ontvangst te nemen. Met alle liefde vertel ik elke seconde, elke minuut, elke gitaarsolo, elke uithaal maar dan wordt het voor sommigen misschien saai dus zal het (enigszins) compact houden. Ze begonnen met 'Tenth-Avenue Freeze Out.' Na drie minuten kwam hij al naar onze uitbouw en pakte mijn hand, MIJN HAND! Heerlijk gevoel blijft dat toch, ik weet dat het ontzettend groupie gedrag is (vooral als je bedenkt dat hij mijn opa had kunnen zijn) maar het was geweldig.

Tijdens het volgende lied 'Badlands' liep hij weg van zijn microfoonstandaard en begon naar me te wijzen en te lachen. Ik wist niet wat me overkwam. Mensen om me heen zeiden: 'Wauw he must really like you' en ik kreeg steeds een aai over mijn hoofd van een flink aangeschoten man.

Ik dacht serieus dat hij me herkende van Pinkpop, maar snapte niet dat dat mogelijk was aangezien hij elke week honderden mensen ziet. In ieder geval werden Anne, Esther en ik er steeds tussenuit gepikt en kregen we volop zijn aandacht. Het liedje 'Raise Your Hand' werd op een gegeven moment gespeeld en dit was het teken dat Bruce verzoekjes ging verzamelen. Hoewel die van mij er niet tussenuit werd gepikt kwam hij later weer naar me toe, en begon te wijzen en oogcontact te maken terwijl hij zong 'I want to give you my love, please darling let me try.' Verder is hij het podium afgesprongen, de zaal ingelopen om achter in het publiek ook bordjes te kunnen verzamelen.

Het optreden was zoals gewoonlijk fantastisch, wat een feestje. De band was in vorm en ze hadden er ontzettend veel plezier in. Eén van de hoogtepunten was het lied 'Satisfaction' van de Rolling Stones, vooral omdat de zaal helemaal uit zijn plaat ging. Dat is trouwens ook een verschil met Amerikaans en Europees publiek: Amerikanen zijn wat matter en rustiger terwijl ik me in Nederland helemaal suf spring in de pit. Europees als we zijn deden Anne, Esther en ik dat ook zo trokken we blijkbaar goed de aandacht. Toen was het tijd voor 'Dancing in the Dark.' Ik mijn bord omhoog maar verwachtte niet dat er ook maar iets ging gebeuren, want waarom zou hij mij een tweede keer het podium optrekken? En hoewel ik tijdens het liedje weer een paar blikken kreeg koos hij uiteindelijk voor iemand anders. Prima, ik had al zo veel meer gekregen dan ik had verwacht, mijn avond kon al niet meer kapot nadat hij me had aangekeken en mijn hand had vastgehouden.

De afsluiter van de avond was 'Thunder Road' en opnieuw kwam hij dat bij ons spelen. Hij speelde een mooie solo aan het einde, buigt zich voorover en geeft mij zijn plectrum! Hoeveel geluk kan ik hebben!! Wat een optreden. Na drie uur was het dan toch echt afgelopen met de pret, laatste liedje gespeeld, laatste keer iedereen bedankt, laatste kushandjes toe geblazen gekregen (ik heb het niet gezien maar Esther claimt dat hij het naar ons toe deed

) en ze gingen het podium af. Wauw, wat hadden wij genoten.

Nog even rondgehangen in de zaal totdat we eruit gedirigeerd werden door de beveiliging. We kwamen Brax en zijn vrienden nog tegen, even mee gepraat en toen naar de auto gelopen die heel relaxt honderd meter van het stadion geparkeerd stond. Helaas (dachten we toen) konden we niet meteen de snelweg op maar moesten eerst een paar straten verderop draaien. Na dat te hebben gedaan komen we nog één keer langs het stadion en zagen een aantal mensen staan bij de uitgang. Esther: 'Misschien staan die mensen wel te wachten op Bruce.' We keken elkaar aan, besloten onmiddellijk de auto om te draaien, te parkeren en daarheen te lopen. We hadden drie papiertjes bij ons (routebeschrijving papiertjes), die verdeelt zodat daar misschien een handtekening op zou kunnen worden gezet (je gaat gekke dingen denken op zo'n moment). We zijn de auto uitgestapt en naar de uitgang van het Bi-Lo Center gerend. Daar werd ons verteld dat mensen hadden gehoord dat Bruce al weg was. We wilden eigenlijk ook weg maar zeiden tegen elkaar dat we nog vijf minuutjes zouden wachten, je weet het maar nooit. Ineens begon een groep mensen naar een andere uitgang te rennen dus wij erachter aan en ja hoor daar stond mr. Bruce himself.

Er waren ongeveer vijftien mensen. Twee jongen wilden graag met hem op de foto en vroegen of ik de foto kon maken. Na dat te hebben gedaan - met trillende handen - ben ik op Bruce afgestapt (meteen hand gegeven en kreeg een knuffel terug) en zei 'thank you so much for recognizing me' Daarop keek hij me verward aan dus zei ik 'I danced with you on Pinkpop, do you remember the Dutch Courtney Cox sign?' Bruce: 'Oh that was you! I recognized the sign here but I didn't know you were the same gal.' Ik weet niet of ie me echt herkende of gewoon beleefd deed, maar dat doet er dan niet toe. Op dat moment draait hij zich naar Anne en Esther en vraagt waar zij vandaan komen. Op het antwoord dat ze ook uit Nederland komen vraagt hij 'so, what brought you girls to South Carolina?' Wij uitleggen en zo hebben we een paar minuten staan kletsen, echt staan kletsen!

Hij was ontzettend belangstellend naar ons en wij hebben op onze beurt hem even een flink aantal complimentjes gegeven. Natuurlijk kregen we alle drie een handtekening op - jawel - onze prachtige routebeschrijving. Op een gegeven moment vraagt één van de jongens die ik op de foto had gezet 'shall I make a picture of you with Bruce?' Waarop Bruce enthousiast antwoord 'Sure, sure no problem!' Wij op de foto. Daarna trok hij mij naar zich toe en gaf me een knuffel en een zoen. Anne en Esther kregen er drie, want ja zo hoort het nou eenmaal in Nederland! Ik kon nog net uitbrengen 'thank you so much, we'll hopefully see you soon in Holland.' Ik kreeg nog een glimlach en toen is hij op de foto gegaan met een paar andere mensen. Na vijf minuten stapte hij de auto in en gaf nog een paar mensen een hand. Ik ben naar de auto toegelopen en heb hem voor de laatste keer een hand gegeven en hij zei 'I love you, see you soon.' Nu weet ik ook wel met mijn nuchtere Groningse hoofd dat hij dit al duizend keer tegen mensen heeft gezegd en het een showman is die weet hoe hij met zijn fans moet omgaan maar op dat moment was ik even verliefd (sorry Guido). Wat een man. Ik heb een potje staan gillen met een vreemde vrouw, heb de twee jongens geknuffeld die de foto hadden genomen en e-mailadressen opgeschreven (vanochtend meteen mailtje met foto van ze) en we zijn naar de auto terug gezweefd.

Hoeveel geluk kan een mens hebben? Zoals gezegd dacht ik dat het na Pinkpop wel over was met mijn 'Bruce-geluk' voor dit jaar maar ik had het mis. Ik koester alle twee de herinneringen met heel mijn hart. De man waar ik al vanaf mijn dertiende fan van ben heeft in één jaar tijd met me gedanst, me een kus gegeven, met me gepraat, een handtekening gegeven, mee op de foto gegaan, een plectrum gekregen en heeft gezegd dat hij van me houdt.

Nu ik dit typ verschijnt er weer een enorme grijns op mijn gezicht, hoe krijg ik het toch voor elkaar....

Na even bij te zijn gekomen in de auto zijn we terug naar het hotel gereden en hier geprobeerd wat slaap te pakken. 's Ochtends ging de wekker om zever uur want Anne had om twaalf uur weer college. Om acht uur zaten we in de auto en hebben in één keer terug geblazen. Alles ging perfect. Ondertussen papa en mama gebeld die helemaal uit hun dak gingen. Heerlijk die telefoontjes. Hoewel dit voor mij al de zevende keer is dat ik Bruve live heb gezien was dit de eerste keer voor Anne en Esther. En ook al kenden ze niet elk liedje, ze zijn totaal besmet met het Bruce virus. Toen ik voorzichtig opperde dat er nog een concert gaat komen in November in Charlotte werd er meteen unaniem besloten om daar heen te gaan. Zo gezegd zo gedaan, vanochtend begon de kaartverkoop en we hebben meteen kaartjes gekocht. Ik weet dat het alleen nog maar minder kan worden, maar elk concert blijft een feestje en kijk er nu alweer naar uit.

Nog even terug naar het concert. Anne, Esther en ik zijn nog in debat of hij me nou herkende of niet. Aan de ene kant is het mogelijk, aangezien het nog maar drie maanden geleden was en hij niet iedere dag danst met een Nederlands meisje. Maar aan de andere kant ziet hij elke week zoveel mensen dat ik het me niet kan voorstellen dat ie me herkende. Hoe kan het dan dat ik zoveel aandacht kreeg? Natuurlijk is het leuk om te zeggen dat hij me herkende maar volgens ons kan het ook het volgende zijn. Ik weet dat hij elke avond een persoon uitzoekt 'waar hij dan voor speelt' en dus extra aandacht geeft, dat zal ik dan waarschijnlijk wel geweest zijn. Ten tweede was het overgrote deel van het publiek of boven de veertig/vijftig of helemaal dicht geplamuurd met make-up. Amerikanen zijn niet de meest modieuze mensen. Daar stonden wij tussen, drie jonge meiden in een simpel hemdje en spijkerbroek die dolenthousiast staan mee te springen en te zingen. We hebben besloten dat Bruce gewoon een oude snoeperd is (komt wat beter over dan ‘geil ventje') en ons daarom veel aandacht heeft gegeven. Ik vond het allemaal dikke prima en we hebben de avond van ons leven gehad! Op naar 3 november!

Kus!

"How y'all doing today?"

Hey y'all!

Naast Chinees ben ik nu ook de Southern slang aan het leren. Wat kunnen die mensen hier knauwen zeg en sommigen hebben zo'n accent dat ik ze amper kan verstaan. Voor de rest blijft me de beleefdheid van de mensen me hier opvallen. Deuren worden voor je opengehouden, ze zijn ontzettend vriendelijk en vragen altijd 'How are you today?' (niet dat het antwoord ze iets kan schelen, maar het wordt je tenminste gevraagd). Het kan ook een beetje op het irritante af zijn, Amerikanen hebben er nogal een handje van om bij het minste en geringste 'excuse me' te zeggen. Wanneer ze binnen een omtrek van één meter van je zijn wordt er 'excuse me' of 'sorry' gezegd terwijl mensen in Nederland eerst (flink) tegen je aan moeten botsen en dan is nog maar de vraag of er een excuus komt. (wat natuurlijk de andere extreme is).

Terug naar mijn leventje in Charleston, ik heb een zeer enerverende week achter de rug (ahum). De bibliotheek was mijn thuisbasis deze week aangezien ik bergen huiswerk had en een aantal toetsen.

Zondagavond zijn Anne en ik eerst nog uiteten geweest om de verjaardag van Katy te vieren. We zijn naar 'Sticky Fingers' gegaan, het wordt gezegd dat dit een super goed steakhouse is, helaas zat ik vast aan een gezonde salade. Het leek me niet slim om een kilo vlees te gaan eten aangezien ik me nog steeds niet lekker voelde. Het was lekker en als vanouds gezellig met een groep internationale studenten.
's Avonds laat toch nog maar even Chinees gaan oefenen aangezien ik de volgende dag mijn eerste mondeling had. Gelukkig heb ik er niet veel tijd ingestoken want het stelde werkelijk waar niets voor: het mondeling duurde welgeteld een minuut. De docente wees woorden aan ik moest ze dan op de goede manier uitspreken. Helaas heb ik maandag een grotere toets voor Chinees waarin ik ook echte Chinese karakters moet gaan schrijven, dus moet zo wel even hard aan de slag.

Maandagmiddag nog even geleerd en om vier uur met de CofC Running Club hardgelopen. Er hadden zich zo'n 15 mensen bij het Stern Center (sportcentrumpje) verzameld en het plan was om de brug op de gaan rennen. Voor mensen die denken dat het de omvang heeft van de Museumbrug in Groningen: zie foto's. Esther, Anne en ik hadden als doel gesteld dat we in december (na drie maanden trainen) de brug zouden gaan rennen maar dit doel werd dus even verplaatst naar september. De brug is een paar kilometer lang en gaat behoorlijk steil omhoog. Goed, ik moest er maar aan geloven en het beste ervan maken. Het begon in ieder geval goed aangezien ik al na tien meter plat op mijn mondje ging doordat de stoep hier ontzettend ongelijk is en het genetisch bepaald is dat ik weiger mijn voeten goed op te tillen wanneer ik loop (bedankt pap, van jou geërfd). Meer dan een paar schaafwonden waren het niet en ik ging natuurlijk niet opgeven want ik zou die brug veroveren. Na ongeveer 20 minuten rennen waren we aangekomen bij de voet van de brug. Ik ben niet gewend aan dit warme weer en de vochtigheid dus ik was na 20 minuten al goed moe en duizelig. Natuurlijk ga je niet opgeven en na 20 minuten stond ik duizelig en misselijk maar wel voldaan aan de top! Terug naar huis gerend en thuis dood op de bank neergeploft, wat was dat zwaar. Ooit (ergens dit semester) wil ik de hele brug over dus ik heb nog wel een aardige trainingsweg te gaan.

's Avonds samen met Esther voor volgende week woensdag een hotel in Greenville geboekt want we gaan volgende week naar BRUCE!! Zoals gewoonlijk (ja ik heb de man meer dan 1x live gezien) kan ik niet wachten totdat het woensdag is! Daarna met Esther de bieb ingedoken aangezien we woensdag een toets zouden hebben voor Mass Media and Society.

Dinsdag was het ook weer een bibliotheek dagje, welgeteld van half 10 's ochtends tot 11 uur 's avonds in de bieb rondgehangen (wat een leven) om zo goed mogelijk te leren voor de toets van woensdag en de stapels huiswerk af te krijgen. Om elf uur was ik totaal gaar en met een versuft hoofd naar bed gegaan.

Woensdagochtend had ik Chinees waarin tot mijn grote opluchting werd aangekondigd dat de toets van vrijdag verplaatst zou worden naar komende maandag. Daar hoefde ik me dan in ieder geval even geen zorgen over te maken. Om 12 uur hadden Esther ik de Mass Media toets en het viel me vies tegen. We kregen 25 meerkeuze vragen en een essay vraag (die ook uit ongeveer 10 vragen beston, heel apart) en dacht mochten we dan even gaan beantwoorden in 50 minuten. Totaal tijdgebrek dus ben benieuwd naar het cijfer

. 's Middags kwam Anne ineens met het fantastische bericht dat ze ook een kaartje voor Bruce heeft kunnen bemachtigen! We dachten dat het uitverkocht was maar het is haar gelukt!

Donderdag weer de hele dag in de bibliotheek doorgebracht. Oh en het is hier absoluut geen straf trouwens om in de bibliotheek te zitten. Voor mensen die de UB (universiteits bibliotheek in Groningen) gewend zijn, dit is zoveel beter! Overal staan super mooi leren stoelen waar je relaxt je boekje kan lezen, er zijn voor de verandering wel genoeg computers voor iedereen, je mag je tas gewoon de bieb mee innemen, je koffie (die af en toe hard nodig is) kan je halen bij Java City, een soort van kleine kantine in de bieb en de Starbucks is om de hoek. Wat wil een student nog meer!

Donderdagavond heb ik bij het vak Opinion Writing mijn eerste A gehaald! Het commentaar onder mijn stuk was 'Very nice writing, Ms. Schuren, and a point well made -- keep up the excellent work.' Zulk commentaar is natuurlijk nooit verkeerd en het vak gaat me tot nu toe goed af. De docent - die eigenlijk freelance schrijver is en niet echt docent is - is echt fantastisch, de klas is gezellig en ik vind het zowaar leuk om elke week een stuk te schrijven en te presenteren.

Gistermiddag een auto gehuurd voor volgende week woensdag. We stapten het kantoor van het autoverhuurbedrijf binnen en 'Born to Run' schalde uit de speakers, toeval? Daarna met Esther en Alexia (haar huisgenootje) bij Five Guys gegeten. Het is in principe een fastfood restaurant maar de kwaliteit is echt stukken beter dan bijvoorbeeld de McDonalds. Qua prijs geen verschil maar hier zie je je sla en je tomaten zitten terwijl het bij McDonalds allemaal vieze drap is. Daarna gewinkeld bij Abercrombie & Fitch (ben weer een korte broek en een shirtje rijker!). Voor het einde van de middag stond een Harbor Cruise gepland met andere internationale studenten. Met zijn 50en op een bootje hebben we Charleston vanaf het water gezien. Wat was dat mooi zeg! Ondergaande zon, heerlijke temperatuur, zee briesje en muziek op de achtergrond. Het enige wat ontbrak was mijn lieve vriendje die je op zo'n moment behoorlijk mist. Vanaf het water leer je Charleston van een heel andere kant kennen; we zijn langs de garnalenboten gevaren want dat is best een grote business hier (Forrest Gump), enorme huizen gezien en op gegeven hebben we zelfs een dolfijn gespot! Echt fantastisch dat die beesten hier gewoon rondzwemmen. Om 8 uur weer aangemeerd na een fantastische cruise en we zijn nog even uiteten geweest voordat we naar een poolparty zouden gaan. We waren uitgenodigd door de Oostenrijkers die bij hun appartementencomplex een zwembad hebben. Bier gehaald bij CVS (een combinatie van drogist en supermarkt) en toen op weg naar het feestje.

Afgezien van het feit dat je af en toe een gil van iemand hoorde die een kakkerlak op zich had zitten was het een super geslaagd feestje. Het was ontzettend gezellig en we zijn rond een uurtje of half 3 heerlijk rozig (ik druk het even netjes uit) naar huis gelopen. Eenmaal in Kelly House besloten om het feestje door te zetten in Jelle's appartement. Vanochtend enigszins brak opgestaan maar inmiddels al weer hard Chinees aan het leren voor maandag. Aan het einde nog even een stuk hardlopen en vanavond filmpje kijken ofzo met wat mensen.

Hoogtepunt volgende week is natuurlijk Bruce!! Het concert valt op een woensdag dus we missen flink wat lessen. Aangezien onze docent van Mass Media graag wil weten wanneer je niet naar class komt zijn we gisteren naar hem toegelopen en hebben gezegd dat het misschien beetje rare reden was maar we er komende woensdag niet zijn omdat we naar een concert van Bruce Springsteen gaan. Hij vond het 'a perfect excuse to miss class,' dus dat is ook weer opgelost! Zoals gezegd hebben we vrijdag een auto gehuurd want het concert vindt plaats in Greenville, North Carolina wat ongeveer 3 a 4 uurtjes rijden is. Woensdagochtend vroeg weg want we willen natuurlijk wel een goede plaats bemachtigen. Zoals gewoonlijk sta ik nu alweer te springen van ongeduld maar ik zal nog een paar nachtjes moeten wachten. Natuurlijk willen we/ik weer iets ludieks doen maar ik weet nog niet zo goed wat. Dus... mochten jullie nog tips hebben wat ik op een bordje kan schrijven dan hoor ik het graag!

Nog bedankt voor jullie lieve reacties!

liefs

p.s. Ik zal binnenkort even wat meer foto's van de omgeving maken zodat jullie ook een idee krijgen hoe het centrum van de stad eruit ziet
p.p.s. Helaas besloot mijn camera halverwege de cruise om er mee op te houden omdat de accu leeg was, gelukkig kan ik foto's van esther krijgen dus binnenkort volgen er meer!